عزیزاله فرهادی - دانشجوی دکترای علوم اقتصادی، دانشگاه سمنان
آنیتا ابونوری - دانشجوی کارشناسی ارشد آمار اقتصادی و اجتماعی، دانشگاه شهید بهشتی

بیکاری یکی از مهمترین مشکلات اساسی در اقتصاد کشورهاست و یافتن راه حل برای کم کردن نرخ بیکاری از مهمترین استراتژی های تصمیم سازان و تصمیم گیران می باشد. در این رابطه توجه به رشد اقتصادی به عنوان یکی از راهکارهای کاهش بیکاری بسیار مورد توجه قرار گرفته است و در ادبیات اقتصادی قانونی تحت عنوان قانون اوکان معرفی شده است. این قانون رابطه منفی بین نرخ بیکاری و رشد اقتصادی را تبیین می کند. به عبارت دیگر، بر اساس یافته های اوکان، یک درصد افزایش در رشد اقتصادی با عث کاهش 3 درصدی در نرخ بیکاری می شود. در دهه اخیر مطالعات زیادی در خصوص قانون اوکان انجام گرفته و ضریب اوکان بر اساس مولفه های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفته است و نتایج ازیک طرف نشانگر آن است که ضریب اوکان در طول زمان ازکشوری به کشوری دیگر و از منطقه ای به منطقه دیگر متغیر بوده و از طرف دیگر در برهه ای از زمان این قانون نقض شده که بخشی از ادبیات اقتصادی در دنیا به این موضوع متمرکز شده است. نقض قانون اوکان نشانگر عدم الگوسازی مناسب رفتارهای اقتصادی می باشد. در این مقاله با استفاده از روشی جدید تحت عنوان الگوی ضرایب ثابت و الگوی ضرایب متغیر و همچنین بر اساس آخرین داده های مرکز آمار ایران(فصلی)ضرایب اوکان برآورد شده است. نتایج این مقاله اولا نشان می دهد که بیکاری در ایران به بیکاری ساختاری تبدیل شده است. ثانیا در این مقاله حداکثر و حداقل رشد مورد انتظار برای اقتصاد ایران در انتهای دوره مورد بررسی به ترتیب 7/ 7 و 2/1 درصد برآورد شده است.

نرخ بیکاری، رشد اقتصادی، تورم، قانون اوکان، ایران