عبدالاسلام قادری - عضو هییت علمی دانشکده مهندسی دانشگاه کردستان سنندج ایران
مرتضی مومنی - کارشناسی ارشد مهندسی صنایع، دانشگاه کردستان سنندج ایران

آمبولانس های زمینی و هوایی برای ارایه خدمت به بیماران و در صورت نیاز انتقال آن ها به مراکز درمانی مورد استفاده قرار می گیرند. در گاهی اوقات به خصوص هنگامی که امکان فرود آمبولانس هوایی در محل حادثه وجود ندارد، نیاز به همکاری این دو نوع خدمت دهنده برای انتقال بیماران به مراکز دیده می شود. در این مقاله به مطالعه ی مساله مکان یابی نقاط انتقال، جایگاه های آمبولانس زمینی و هوایی (جایگاه بالگرد) و تخصیص آمبولانس به آن ها به صورت هم زمان، پرداخته می شود. ناحیه تحت بررسی به صورت تعدادی نقطه تقاضا در نظر گرفته شده است که با توجه به محدودیت های موجود سعی در حداکثر کردن پوشش دهی این نقاط می شود. با توجه به الگوی تقاضاها در طول زمان، افق برنامه ریزی به دوره های زمانی کوچک تر تقسیم شده است که هم زما ن با تغییر دوره ها و در نتیجه تغییرات تقاضاها، در صورت نیاز آمبولانس های موجود بین جایگاه های احداث شده جابه جا می شوند.

خدمات فوریت های پزشکی، مکان یابی جایگاه آمبولانس، مکان یابی جایگاه بالگرد، مکان یابی نقاط انتقال، تغییر الگوی تقاضاها