لیلا السادات کریمی - دانشجوی دکتری روانشناسی، واحدمرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران
سیدابراهیم حسینی - دانشیار گروه فیزیولوژی ،واحد شیراز،دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز،ایران
سیدفیض اله افرازی زاده - گروه روانشناسی، واحدیاسوج، دانشگاه آزاد اسلامی، یاسوج، ایران
حسن نیازمند - دانشجوی دکتری روانشناسی، واحدمرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران

هدف این پژوهش بررسی تاثیر موسیقی درمانی بر کاهش نشانه های کودکان دارای اختلال نقص توجه - بیش فعالی شهر شیراز در سال تحصیلی 96-95 بود. روش بررسی: این پژوهش که از نوع مطالعات تجربی مداخله ای بود به صورت پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل انجام شد، 30 دانش آموز پسر پایه های چهارم دارای اختلال نقص توجه - بیش فعالی بر اساس ملاک های تشخیصی DSM-5 با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی تعادلی به دو گروه مساوی تقسیم گردیدند و مداخله فعالیت های موسیقیایی (شامل برنامه موسیقی درمانی بر اساس نظریه ارف شولورک) در گروه آزمون به مدت 12 جلسه 90 دقیقه ای اجرا گردید. برای هر دو گروه قبل و بعد از اجرای مداخلات، آزمون توجه انتخابی (استروپ) که به صورت نرم افزار تهیه شده بود به منظور سنجش توجه انتخابی اجرا شد و همچنین آزمون توجه پایدار (CPT) که به صورت نرم افزار تهیه شده بود به منظور سنجش توجه پایدار اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها برحسب روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیره و آزمون تی وابسته صورت گرفت. یافته ها: مقایسه میانگین نمرات در دو گروه کنترل و آزمایش دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه - بیش فعالی نشان داد که افزایش نمرات پس آزمون در تمامی موارد (زمان واکنش و نمره تداخل) در گروه آزمایش بیش از گروه کنترل بود و تفاوت معناداری در زمان واکنش همخوان (P<0/0001)، ناهمخوان (P<0/0001) و نمره تداخل (P<0/007) مشاهده شد و در توجه پایدارنیز مقایسه میانگین ها در پس آزمون و پیش آزمون حاکی از آن بود که در نمرات صحیح (P<0/002) و خطای ارایه (P<0/002) بین دو گروه تفاوت معنادار وجود دارد. نتیجه گیری: با استناد به داده های بدست آمده می توان نتیجه گرفت، اجرای برنامه موسیقی درمانی، بر توجه انتخابی، توجه پایدار و تکانشگری دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه - بیش فعالی اثر مثبت دارد.

نقص توجه- بیش فعالی، موسیقی درمانی، کودکان، توجه انتخابی