بررسی آزمایشگاهی اثرات حجم خمیر بر حرکت آب و مقاومت الکتریکی در بتن خودتراکم

مخلوط های بتن خودتراکم معمولا با حجم خمیر بیشتری در مقایسه با مخلوط های بتن معمولی طراحی می شوند، به همین دلیل حجم خمیر یکی از فاکتورهای مهم در بتن های خودتراکم است. در پژوهش حاضر، اثرات حجم خمیر بر خصوصیات حرکت آب و مقاومت الکتریکی در دو سری از مخلوط های بتن خودتراکم با نسبت آب به سیمان ۰/۴۵، مورد ارزیابی قرارگرفته و با بتن معمولی مقایسه شده اند. حجم خمیر در مخلوط ها، از ۲۹۰ تا ۴۱۰ (لیتر در متر مکعب) تغییر کرده است. در سری اول، مخلوط ها با ثابت نگهداشتن مقدار سیمان و تغییر مقدار پودر سنگ آهکی به منظور تغییر حجم خمیر طراحی شدند. اما در سری دوم، حجم خمیر با افزایش مقدار سیمان از ۲۸۰ تا ۴۳۰ (کیلوگرم در متر مکعب) و مقدار پودر سنگ آهکی ثابت، تغییر کرد. نتایج آزمایشگاهی حاصل از این پژوهش مبین آن است که اثر حجم خمیر اضافی بر جذب مویینه آب، درصد جذب آب و مقاومت الکتریکی، با تغییر مقدار پودر سنگ یا سیمان، روند مشابهی دارد. اما کمترین جذب مویینه و حجمی آب و بیشترین مقاومت الکتریکی در مخلوط حاوی حجم خمیر اضافی ۱۵۰ (لیتر در متر مکعب) حاصل شد.

Keywords:

جذب آب , مقاومت الکتریکی , بتن خودتراکم , پودر سنگ , حجم خمیر اضافی