هم آوایی اشعار سپهری و اساطیر موجود در اشعارش با فضای معماری

همه می دانیم کار معمار و معماری ساختن فضا است. اما فضاسازی لازمه همه هنرهاست. هر هنری برای رساندن پیامش به بیننده یا شنونده و یا خواننده نیازمند کشاندن او به فضایی است که تمامیت پیام را قطره قطره در جان او بچکاند. در معماری فضایی که انسان به جان حس کند و شور و شوق در او برانگیخته شود شاعرانه است, تبلور موسیقی است و نهایتهنر معماری.اما در شعر فضاسازی راه های گوناگون دارد. یکی از این راه ها اشاره مستقیم به فضای معماری است در کلمات نیستند که شعر فوق را به وجود آورده اند بلکه فضای شعر است که چنین واژگان کلماتی را طلب می کند. شعرا می گویند و از طریق فضای شعر خود نگرش را به دیگران منتقل می نمایند و خوانندگان شعر هستند که باید آن فضا و یا خیال و یا آن رویای شاعر را در ک کنند. با توجه بااینکه هر یک از انسانها دارای بینش و تفکرات و اندیشه های مختلف می باشند ازاین رو نگرش و برداشت ها از فضای اشعار سروده شده متفاوت است فضای معماری، آنگاه که در ساختار بنا و رمز رازهای جاری یا حاکم بر آن مورد بررسی قرار می گیرد، ادراک نمی شود مگر آنکه انسانی معین، در لحظه ای خاص از زندگی جربی متکی بر تجربه های پیشین خود و به قصدی که برای پرواز در پی هر شناختی نو خواهد داشت این فضای وجودی، تجربی است که انسانها از طریق پنج حسشناخته شده خود با آنچه در جهان برون شان واقع است آشنا می شوند. نتیجه برداشت های آدمی از فضای معماری، از تجربه های ذهنی، شخصی و فردی او تاثیرپذیرن است. و ادراک او از فضا به تاثیرپذیری حواس او بستگی دارد. در واقع شعر واقعیت را به تجرید میکشد و معماری از تجریدها به سمت واقعیت حرکت میکند و یک احساس متعالی را از پس خطوط به یک فضای ملموس مبدل می سازد, همان گونه که افراد گوناگون می توانند برداشت های متفاوتی از شعر یکسان داشته باشند.در این پژوهش برآنیم که باخوانش و تحلیل فضای اشعارو افکار سهراب سپهری تلاشی برای لمس بهتر فضای معماری داشته. در این پژوهش، نگارنده کوشیده است با بررسی تطبیقی به پرسش هایی تحقیق اعم از اینکه: خلق فضای معماری انسان ساخت و طبیعی در اشعار سهراب سپهری چگونه بوده چگونه می توان که باخوانش و تحلیل فضای اشعارو افکار سهراب سپهری تلاشی برای لمس بهتر فضای معماری داشته

Keywords:

شعر وادبیات فارسی , ارزش های ملی و ایرانی , اسطوره , فرهنگ