بررسی کارایی روشهای مختلف پیش همزمانی جهت بهبود عملکرد تلقیح در برنامه اوسینک

در دهه های اخیر با توجه به اصلاح ژنتیکی و بهبود روشهای مدیریتی و تغذیه ای میزان تولید شیر به ازاء هر راس گاو در گله افزایش پیدا کرده است. به موازات افزایش تولید شیر و افزایش تراکم گاوها در گله کارایی تولید مثلی در سطح گله ها کاهش یافته که از جمله مصادیق آن میتوان به کاهش دقت و ناکافی بودن روشهای فحل یابی اشاره نمود. توسعه برنامه های هورمونی همزمانی تخمک گذاری این امکان را فراهم میکند تا اولین تلقیح بعد از زایش در زمان از پیش تعیین شده در پایان دوره انتظار اختیاری بدون نیاز به فحل یابی صورت گیرد. یکی از رایج ترین برنامه های همزمانی تخمک گذاری که به صورت وسیع در گله های گاو شیری انجام میگیرد برنامه اوسینک میباشد اما باروری حاصل از این برنامه در گروهی از گاوها زمانی که در یک روز تصادقی از چرخه فحلی آغاز شود در مقایسه با دامهایی که برنامه های پیش همزمانی در آنها استفاده میشود پایین تر است. بهینه سازی دینامیسم فولیکولی به نحوی که یک فولیکول غالب با قابلیت تخمک گذاری در شروع برنامه اوسینک موجود باشد از جمله اهداف برنامه های پیش همزمانی میباشد. تا کنون برنامه های پیش همزمانی مختلفی توسط محققان پیشنهاد و کارایی آن در گله های گاو شیری مورد ارزیابی قرار گرفته که از جمله این برنامه ها میتوان به تزریق دو عدد PG به فاصله 14 روز و شروع برنامه اوسینک به فاصله 10 تا 14 روز (پرهسینک )، تزریق یک عدد PG دو روز قبل از شروع اوسینک (دابل سینک)، تزریق GnRH هفت روز قبل از شروع اوسینک (GGPG)، تزریق GnRH و PG به طور همزمان هفت روز قبل از شروع اوسینک Ovsynch (PG+G)، استفاده از PG و GnRH به فاصله دو روز و شروع اوسینک شش روز پس از تزریق GnRH (G6G) و انجام اوسینک هفت روز قبل از شروع اوسینک اصلی (دابل اوسینک) اشاره نمود. هدف مطالعه حاضر بررسی کارایی هر کدام از روشهای پیش همزمانی جهت بهبود عملکرد تلقیح برنامه اوسینک میباشد.

Keywords:

گاو شیری , پیش همزمانی , اوسینک , تلقیح در زمان ثابت