اثربخشی برنامه دلبستگی محور بر شادکامی، تاب آوری و بهزیستی روانشناختی نوجوانان دختر

هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی برنامه دلبستگیمحور به مادران بر شادکامی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری فرزندان آنان بود. روش پژوهش نیمهآزمایشی در قالب طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل نابرابر بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی مادران و نوجوانان دختر پایه دهم، یازدهم و دوازدهم شهرتهران در سال تحصیلی 6931 -6931 بود. ابتدا دو منطقه به صورت تصادفی انتخاب شد و سپس 51 نفر از مادران واجد شرایط و داوطلب شرکت در پژوهش همراه با فرزندانشان انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش 39) نفر) و گواه 33) نفر) گنجانده شدند. بسته آموزش دلبستگی محور در 8 جلسه یک و نیم تا دو ساعته به صورت هفتگی بر روی مادران گروه آزمایش اجرا شد و مادران گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. نوجوانان شرکت کننده در این مطالعه مقیاس تاب آوری، پرسشنامه شادکامی و پرسشنامه بهزیستی روانشناختی را در پیش آزمون و پس آزمون تکمیل نمودند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که اثر برنامه دلبستگی محور بر نمرات شادکامی F=24/72)، (p <0/001، تاب آوری F=36/40)، (p <0/001 و بهزیستی روانشناختی نوجوانان F=11/54)، (p <0/001 پس از کنترل اثرات پیش آزمون، معنادار است. یافته های این مطالعه، اهمیت آموزش های مبتنی بر دلبستگی برای ارتقای توانمندیهای مثبت نوجوانان دختر همچون تاب آوری، شادکامی و بهزیستی را برجسته میسازد.

Keywords:

بهزیستی , تاب آوری , شادکامی , دلبستگی , نوجوان