خداعفو راشدنسب - کارشناس ارشد توسعه روستایی

در یک جامعه اطلاعاتی، دانش و مهارتهای انسانها و نهادها، سرمایه های آن جامعه محسوب می شوند. از آنجایی که فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) یکی از شاخصهای توسعه پایدار محسوب میشود، این شاخص هر چه گسترش بیشتری داشته باشد و حرکت آن بر محور دانش انسجام بیشتری بیابد، توفیق بیشتری را در حفظ محیط زیست، سطح فرهنگ، دانش و اقتصاد جامعه متبوع خود کسب خواهند کرد. توسعه و پیشرفت جوامع و نهادها در عصر حاضر به علت پیدایش بسترهای مناسب که مهمترین آنها فناوری ارتباطات و اطلاعات است، به دور از دغدغه مکان جغرافیایی و فواصل آنها با مراکز تمدن، سرمایه و تحهیزات، تنها با اتکاء به دانش و توان مدیریتی آنها امکان پذیر است. کشورهای مختلف به فراخور حال خود سیاست هایی را در زمینه توسعه فناوری اطلاعات در روستاها اتخاذ کرده اند، کشور ایران نیز همگام با بسیاری از کشورهای پیشرو جهان نسبت به توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات روستایی اقدام نموده است. در این پژوهش اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی به دست آمده است و نتایج حاکی از آن است که، با توجه به اینکه %28/50 جمعیت کشور در روستاها زندگی میکنند و سرمایه عظیمی از کشور در روستاها نهفته است و از آنجایی که روستا و روستاییان منابع بنیانی تولید و رشد اقتصاد ملی در هر جامعهای میباشند و ارتباط مستقیمی با طبیعت دارند، احساس میشود بهره گیری از فناوری اطلاعات و ارتباطات میتواند سبب توانمندسازی و تاثیرگذاری آگاهانه این قشر فراموش شده در روند توسعه محیطزیست روستاهای کشور گردد، و توجه به آموزشهای ICT روستایی میتواند از ابعاد مختلف در توسعه پایدار روستایی موثر واقع شود. از آنجایی که در توسعه پایدار بر انسان و نیازهای انسانی تاکید میشود، با توجه کردن به آموزشهای ICT در زمینه افزایش آگاهی و سطح آموزش، ارتقای سطح مشارکت، بهبود بهداشت و سلامت، کاهش فقر و افزایش فرصت اقتصادی و سلامت محیطزیست میتوان به توسعه پایدار روستایی دست یافت.

جامعه اطلاعاتی، مدیریت دانش، توانمندسازی، توسعه پایدار روستایی