تجلی صبغه اقلیمی، رنگ محلی در شعر شاعران استان هرمزگان

ازمهمترین تفاوت های متون ادبی کهن فارسی با ادبیات جدید،تفاوت درطرزبرخورد شاعریا نویسنده با محیط پیرامون خودوتاثیرپذیرفتن ازآن است.درآثارادبی معاصر،نشانه هایی ازویژگیهای جغرافیایی وزبانی وسنت های زادگاه ومحل تولد هنرمندمشهوداست،اما این گونه تآثیرگذاری هادرمتون قدیمی ادبیات فارسی به ندرت دیده می شود.درعصرکنونی،منطقه جنوب ایران به سبب داشتن آب وهوای گرم وشرجی ،نخلستان ها،خلیج فارس دریاها ورودخانه ها،انواع ماهی ها ودیگرمتعلقات دریادرکانون توجه شاعران ونویسندگان قرارگرفته وویژگی بومی گرایی درآثارآنان به وضوح منعکس شده است.آنان بسیاری ازتوصیفات وتصاویرهنری خودراازطبیعت جنوب اخذمی کنندودرمجموع فرهنگ وگویش وویژگیهای جغرافیایی رنگ بومی سروده ها رابه خوبی نمایش می دهد.ازآن جا که شاعران ازژرف بین ترین اقشارجامعه اند؛نوع نگاه آنان به طبیعت رااصیل ترومعناداترازدیگر دیگراقشارجامعه دانست.این نوع نگرش حتی بانوع نگاه یک دانشمندتجربی نیزمتفاوت است؛چراکه دانشمند تجربی بارابطه تجربی ومنطقی به پدیده ها می نگرد.پدیده هابرای اوهست واوپس ازمرحله هست بودن به دیدن آن می پردازدونامش را واقعیت می گذارد.درحالی که دیدن یک هنرمند،جوهری ودرونی است وبه واسطه عمق میدان دید با درون واقعی پدیده ها رابطه ای بس لطیف وشفاف برقرارمی کندومبهوت آن می شود.بانگاهی به آثار ادبی می توان ادعاکردکه صمیمانه ترین وناب ترین صورخیال درشعرودیگرگونه های نوشتاری،انواعی بوده اند که ازبوم واقلیم ومحیط زندگی شاعرونویسنده الهام گرفته شده اندواین امر،علت ودلیل صمیمیت وموجب اثرگذاری بیشترآن هاست.دراین مقاله به بررسی عناصراقلیمی ورنگ محلی درسروده های چندتن ازشاعران استان هرمزگان می پردازیم.

Keywords:

عناصراقلیمی , شعرجنوب , رنگ بومی ومحلی , طبیعت جنوب