مهسا آقایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد،یزد، ایران

با توجه به افزایش روز افزون استفاده از مترو، یافتن ارتباط منطقی بین کالبد ایستگاه مترو و عناصر سازنده هویت آن،امری ضروری شده است. از جمله مشتقات هنرهای محیطی میتوان به هنر معماری زمینه گرایی اشاره کرد. هدف از اینپژوهش، یافتن شاخصه های زمینه گرایی است. ورودی های مترو مهم ترین نقاطی هستند که با کالبد شهر و انسانها رابطه ای بسیار نزدیک دارند. در این مقاله سعی بر این است که در قالب پژوهشی توصیفی، تاریخی و تحلیلی، مبتنی بربررسی های میدانی با استفاده از منابع کتابخانه ای و مطالعات موردی ایستگاه های مترو امین تبریز، تختی اصفهان وتجریش تهران در ایران و همچنین ایستگاه های مترو پنسیلوانیا در ایالت فیلادلفیا و ایستگاه مترو ایزومایلوفسیکایا درمسکو روسیه، ویژگی های زمینه گرایی این گونه ایستگاه ها را که باعث تمایز آن ها از ایستگاه های معمول شده اند رااستخراج نماییم . بناهای تاریخی در بافت های کهن، دارای گنجینه ای بی بدیل و ارز شمندی هستند که می توان با نگرشینو به احیا و شناخت عوامل مهمی از جمله زمینه گرایی درآن ها پرداخت، تا عرصه حضور معماری غنی ایرانی را به چالشکشید، و نهایت ا به بازنشاندن مولفه های معماری گذشته و تلفیق آن ها با معماری معاصر دست یافت. هدف این پژوهش،دست یافتن به عوامل زمینه گرایی معماری، همانند دوره های پیشین و پرداختن به اصول و مولفه های طراحی معماری آنها و ارایه فضاهایی در تطبیق با کالبد زندگی امروزی است که می تواند تداوم و پیوند بین گذشته و حال را ممکن سازد.یافته های این پژوهش حاکی از عوامل زمینه گرایی در طراحی مبتنی بر فرهنگ و معماری بومی و ملی و توجه به اصول ومفاهیم باارزش، توسعه و بسط آن ها مانع از بروز ناهنجاری های فرهنگی و اجتماعی در جامعه میزبان خواهد شد.همچنین، این نوع طراحی در تعامل با محیط است و به غنای بصری و بهبود مولفه های کیفیت محیطی کمک می کند.

زمینه گرایی ، مترو ، تهران ، تبریز، اصفهان، مسکو