بررسی رابطه تاب آوری کاربری اراضی شهری در برابر سوانح طبیعی (زلزله)؛ نمونه موردی: شهر یزد

برنامه ریزی جهت ارتقای تاب آوری در برابر تاثیر سوانح طبیعی در شهرها، مستلزم ارزیابی و بررسی اجزای آسیبپذیر شهرها، درک فرآیندها، رویه ها و تاثیر گذاری های متقابل سامان دهنده این اجزا و ایجاد ظرفیت پردازش ساختاربندی هایمتنوع اجزا و تاثیر گذاریهای متقابل آنها با هدف دستیابی به تاب آوری میباشد. با توجه به رویکرد پیشگیرانه تاب آورسازیشهرها انجام این برنامه ریزی موجب کاهش چشمگیر خسارات ناشی از مخاطرات طبیعی و انسان ساخت در آینده خواهدگشت. این پژوهش به بررسی رابطه تاب آوری کاربری اراضی شهری با وضعیت خطرپذیری در برابر سوانح طبیعی (زلزله) درشهر یزد پرداخته است. روش پژوهش در این مطالعه توصیفی- کاربردی و از نوع پیمایشی و میدانی است. از طریق پرسش از کارشناسان و خبرگان؛ با کمک تکنیک AHP و با نرم افزار Expert Choice به بررسی نتایج پرداخته است. نتایج حاکیاست: تراکم جمعیت در شمال و شمال غرب و بخش کمی از جنوب و جنوب غربی، بخش های جنوبی و بخشی از مرکزشهر دارای پهنه های متوسط و کم تراکم و کمتر تاب آور می باشد. مراکز آتش نشانی، محدوده های جنوب شرقی و بخشیاز مرکز و غرب شهریزد دارای تاب آوری مناسب و مابقی بخش ها کمتر تاب آورند. در شاخص آموزشی اغلب پهنه ها با امتیاززیاد دارای بیشتر میزان تاب آوری در مقابل سوانح طبیعی هستند و پخشایش به نسبت مناسب است. جایگاه های سوخت درشهر یزد حداقل میزان تاب آوری در مرکز و شمال شهر را شاهد بوده ولی در اغلب نقاط دارای حداکثر میزان تاب آوری وافزایش امنیت در هنگام بروز سوانح و پس از آن هستیم. شاخص مراکز درمانی ، مناطق مرکزی و شرقی شمال شرق شهرمناسب و امتیاز نسبتا بالا دارند و منطقه غرب علی الخصوص ازاد شهر که با تراکم جمعیتی نسبتا زیاد و معابر کم عرضی داردپخشایش و امتیاز مناسبی بهره مند نمی باشد و لزوم احداث مراکز جدی را یاداور می شود.

Keywords:

تاب آوری , کاربری اراضی , سوانح طبیعی , زلزله , شهر یزد