اکبر کاظمی نجف آبادی - کارشناس ارشد مکانیک سنگ(رشته معدن)، دانشگاه تربیت مدرس، مدیر فنی پروژه آزادراه اراک- خرم آباد، تونل پونه، موسسه حرا

در پی هر انفجار فعل و انفعالاتی صورت میپذیرد که در نهایت موجب خرد شدن سنگ و لرزش زمین و هوا میگردد. در اثر انفجار، انرژی شیمیایی موجود در ماده منفجره آزاد و ماده منفجره به گازی داغ و پر فشار تبدیل می گردد. فشار موثر اطراف چال سبب ایجاد ترک و خرد شدن سنگها و بر سازه های بتنی مجاور نیز تاثیر مخرب دارد. بطور کلی پس از هر انفجار چه در اعماق و چه در سطح زمین، توده سنگهای سازند در اطراف موقعیت انفجاری دچار تغییراتی میشوند. از جمله محققانی که بر روی موضوع لرزش هوا و زمین کار کردند می توان از آقایان Blair و Duvall در سال 1954 و Duvall و Petkof در سال 1959 نام برد. آنها سعی در یافتن رابطه بین شدت لرزشهای تولید شده با وزن خرج و فاصله از محل انفجار داشتند. با توجه به اینکه سرعت ذرات مهمترین پارامتر مشخصه لرزش زمین است، رابطه بین فاصله مقیاس شده (نسبت فاصله به خرج با یک توان مشخص) و شدت لرزش تولیدشده را می توان بصورت PPV  K (D / Q^0.5)b بیان کرد. در معادله k و b ثوابت معادله میباشند و براساس نگاشتهای برداشتی قابل محاسبه میباشند. :D فاصله بین موقعیت انفجار و محل برداشت میزان لرزش زمین و :Q خرج بر تاخیر انفجار فرض میگردد. در این مقاله سعی شده است با توجه به نگاشت های صورت پذیرفته در پروژه های مختلف تاثیر شرایط زمین شناسی و آتشکاری مورد بررسی قرار گیرد.

انفجار، سازه بتنی، خرج بر تاخیر، فاصله، زمین شناسی