اثر عملیات حرارتی اولیه بر کارپذیری و تغییرات سختی آلومینیوم 7005 حین نورد

آلیاژ آلومینیوم 7005 که حاویحدودا 5 درصد روی و 1/5 درصد منیزیوم میباشد، به دلیل تشکیل ترکیب بین فلزی MgZn2، از قابلیت رسوب سختی برخوردار است و به علت داشتن خواصی نظیر استحکام و جوش پذیری مناسب و قیمت پایین به طور گستردهای در سازه وسایل نقلیه به کار برده میشود. با این حال بدلیل محدود بودن کارپذیری آلیاژ فوق در دمای پایین، استفاده از ترکیب پیرسختی و نورد سرد جهت سخت گردانی آلیاژ مذکور چالش برانگیز است. هدف از این پژوهش یافتن مسیری بهینه جهت ترکیب قابلیت کرنش سختی و رسوب سختی آلیاژ مذکور میباشد. بدین منظور شمش آلیاژ آلومینیوم 7005 تحت عملیات حرارتی اولیه مختلفی قرار گرفت و سپس تا 4 مرحله نورد گردید که در هرمرحله نورد، مقدار کاهش ضخامت برابر 50 درصد بود. نمونههای مختلف پس از مراحل مختلف فرآیند نورد، از لحاظ ظاهری مورد بازبینی قرار گرفتند تا وقوع شکست در آنها ردیابی شود. همچنین سختی نمونه هایی که بدون شکست فرآیند نورد را طی کرده بودند اندازه گیری شد تا مسیر بهینه ای جهت ترکیب قابلیت رسوب سختی و پیرسختی آلیاژ مذکور، بدست آید. نتایج پژوهش نشان داد که درصورت انجام نورد بلافاصله بعد از عملیات حل سازی و یا بعد از اعمال پیری مصنوعی، استفاده از ترکیب کرنش سختی و پیرسختی در آلیاژ مذکور امکان پذیر است.

Keywords:

آلومینوم 7005 , کارپذیری , رسوب سختی , پیرسختی , نورد