ارزیابی سامانه های شورورزی در ارتباط با پایداری محیطی

شورورزی فناوری جدیدی است که پایداری محیط زیست منابع خاک و آب شور را تضمین می نماید. شورورزی تولید اقتصادی محصولات کشاورزی و صنعتی در محیط های شور آبی و خاکی می باشد. فناوری های پایدار تامین کننده نیازها و منافع نسل های حاضر و آینده از طریق ایجاد تعادل بین عوامل زیست محیطی، پویایی اقتصادی و مقبولیت اجتماعی می باشد. هدف این مقاله ترویج این ایده است که فعالیت های شورورزی باید با اعمال فرایندهای ارزیابی کننده تناسب و قابلیت اجرایی بودن طرح مزبور در منطقه مورد نظر اجرا شوند و از طرف دیگر برای تداوم تولید و جلوگیری از تخریب اراضی، باید مداوم تحت آنالیزهای کنترلی قرار داشته باشد. در ارایه مباحث این مقاله از رهنمودهای منابع علمی استفاده و موازینی که در فرآیند ارزیابی اراضی مورد نظر برای اجرای طرح هدف باید در نظر داشت اشاره شده است. در تصمیم گیری برای اجرای یک فعالیت شورورزی باید فاکتورهایمحیطی ( کمیت و کیفیت منابع آب و اقلیم منطقه )، فاکتورهای اقتصادی ( منابع سرمایه گزاری، سود آوری )، در دسترس بودن دانش و نیروی کار متخصص، تکنولوژی قابل دسترس، فاصله تا مراکز مصرف و زیرساختارهای ارتباطی، انرژی و جوامع شهری در نظر گرفته شود. با توجه به حقایق موجود در کشور و تداوم خشکسالی در کشور به نظر می رسد که در صورت درنظر گرفته شدن مسایل تناسب محیط و اراضی و محیط زیستی و پایداری محیط و منابع، شورورزی پتانسیل قابل قبولی در اراضی کاملا شور و اراضی ساحلی دارد.

Keywords:

زیست فناوری , تناسب , منابع شور , تولید , پایداری