تعیین بهترین گونه ریزجلبک و محیط کشت به منظور تولید روغن بیشتر به عنوان سوخت زیستی

استفاده از ریزجلبک ها به دلیل پتانسیل آنها در تولید روغن های قابل سوخت ( تا 60 درصد)، امکان کشت و پرورش آنها را به منظور بهره گیری از منابع آبهای بسیار شور در زمینه تولید انرژی اجتناب ناپذیر نموده است. در این پژوهش نمونه های استوک از 16 ریزجلبک جمع آوری، در محیط کشت BG-11 پرورش و بعد از سانتریفوژ و خشک کردن، ترکیبات تقریبی آنها با روش های استاندارد آنالیز و بهترین آنها از حیث تولید چربی انتخابگردید. همچنین تاثیر محیط های کشت مختلف بر ارزش غذایی گونه های با پتانسیل تولید روغن بیشتر مورد مطالعه قرار گرفت. گونه ایزوکراسیس گالبانا با داشتن 23 درصد چربی، بالاترین درصد چربی و نانوکلروپسیس اتوموس با 21 % چربی، ایزوکراسیس آف گالبنا با 20 % چربی، و تالاسیوسیرا پسودونانا با 19 % چربی در رده های بعدی قرار گرفتند. بهترین محیط کشت برای تولید آزمایشگاهی ایزوکراسیس گالبنا، Walne بود که به تولید 95 / 29 % چربی و تراکم 09 / 12 گرم وزن خشک زی توده ریزجلبک بر لیتر انجامید. گرچه در خصوص سایر ریزجلبک ها از جمله دنالیلا ترتیولکتا نیز محیط کشت ES بهترین پاسخ را در بر داشت، ولی با محیط کشت F/2 در میزان چربی اختلافی نشان نداد ( P> 0.05 ). ریزجلبک ایزوکرایسیس گالبانا و محیط کشت walne به عنوان بهترین گونه و محیط کشت جهت تولید روغن سوخت زیستی انتخاب شدند.

Keywords:

ریزجلبک ها , سوخت زیستی , ترکیبات غذایی و محیط کشت