احسان زندی اصفهان - استادیار پژوهش، بخش تحقیقات مرتع، موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، تهران، ایران

ناپایداری سوخت های فسیلی، ضرورت نیاز به جستجو برای منابع جایگزین سوخت های مزبور را دو چندان می سازد. در پاسخ به این نیاز، استفاده از زی توده (بیوماس) گیاهان برای تولید سوخت زیستی به عنوان یک راه حل مطرح است. با این حال، تامین سوخت زیستی از محصولات کشاورزی مانند ذرت، گندم، نیشکر و ... که در تامین غذای انسان نقش دارند می تواند باعث تهدید امنیت غذایی گردد. به همین دلیل، گیاهان شورروی (هالوفیت ها) کهبا استفاده از منابع آب و خاک شور توانایی رشد و تولید در اراضی شور را دارند می توانند به عنوان گیاهان امیدبخش و جایگزین محصولات کشاورزی در تولید سوخت زیستی به شمار آیند. با این توضیح، بهره برداری از اراضی شور (شورورزی) با هدف تولید زی توده لیگنوسلولزی از گیاهان شورروی که می تواند به سوخت زیستی تبدیل شود و در عین حال تاثیری بر تولید غذای انسان ندارد، دارای توجیه است زیرا در این روش به منابع آب و خاک با کیفیت که برای تولید محصولات کشاورزی مورد نیاز است هیچگونه دست اندازی نخواهد شد. بر اساس نتایج، گونه های گیاهی Phragmites australis ، Panicum turgidum ، Typha domingensis ، Halopyrum mucronatum ، Desmostachya bipinnata و Aeluropus lagopoides دارای لیگنین کمتر از 10 درصد و سلولز- همی سلولز 25 تا 37 درصد می باشند. بنابراین به دلیل ترکیبات مناسب لیگنوسلولزی و چندساله بودن، این گیاهان به عنوان هالوفیت های امیدبخش برای تولید بیواتانول معرفی می شوند.

شورورزی، هالوفیت، بیواتانول، زی توده لیگنوسلولزی