مهندسی شورورزی و نقش کلیدی آن در توسعه پایدار شوربوم ها

استفاده از اراضی و منابع آب شور، تحت عنوان فناوری های شورورزی، برای تامین نیازهای غذایی جوامع بشری در آینده، اجتناب ناپذیر است. هرچند این نظام ها پتانسیل مناسبی برای توسعه کشاورزی پایدار در شوربوم ها دارند، ولیکن با وجود تجربیات پژوهشی و تجاری مناسب، هنوز نتوانسته اند سهم قابل توجهی در توسعه کشاورزی پایدار در مناطق خشک و شور دنیا داشته باشند. مهمترین دلیل آن، عدم توجه به نیازها و توانمندی های جوامعانسانی و شوربوم ها برای توسعه و ترویج فناوری شورورزی است. هدف از این نوشتار، معرفی و تشریح مهندسی شورورزی به عنوان راهکاری علمی، منطقی و کاربردی برای توسعه، ترویج و اجرای موفقیت آمیز شورورزی و توسعه پایدار شوربوم ها می باشد. شورورزی بهره برداری پایدار از محیط های شور (خاک، آب و شوربوم ها) برای تولید محصولات اقتصادی (بیولوژیک و صنعتی) است. بارزترین وجه تمایز شورورزی با دیگر نظریات مشابه، تاکید بر عامل انسانی است. یعنی علاوه بر تاکید بر کشاورزی پایدار، شورورزی با اهداف نظریه پیوند آب، انرژی، غذا منطبق بوده و نقش کلیدی نیازهای انسان ( آب و انرژی ) را در دستیابی به اهداف شورورزی در نظر دارد. عامل تکمیلی و ضروری در اجرای موثر شورورزی، استفاده از علوم فنی- مهندسی در شورورزی، تحت عنوان مهندسی شورورزی است. مهندسی شورورزی فعالیت های هماهنگ رشته های مختلف مهندسی برای توسعه پایدار و بهبود استانداردهای زندگی جوامع انسانی مناطق مبتلا به شوری و خشکی، با استفاده از منابع پایه موجود برای تولید و مدیریت مصرفانرژی و آب، می باشد. مهندسی شورورزی با برآورده کردن این نیازهای ضروری، کلید توسعه پایدار در مناطق بیابانی و شوربوم ها توسط انسان خواهد بود.

Keywords:

انرژی های تجدیدپذیر , تولید آب , فناوری شورورزی , کشاورزی پایدار , کشاورزی شورزیست