تاسیس امنیت و جایگاه سیاسی/مفهومی مرز با توجه به آراء فوکو و آگامبن در باب دولت مدرن

نوشته ی حاضر به برساخت امنیت و جایگاه مرز در روابط سیاسی/گفتمانی دولت-ملت مدرن از دیدگاه متفکرانی چون فوکو و آگامبن پرداخته است. بر اساس دیدگاه متفکران پساانتقادیای همچون فوکو و آگامبن، مرز بیش از آنکه پدیدهای ژیوپولیتیک و منطقهای باشد، سطحی است سیاسی برای تثبیت مناسبات زیست قدرت و اقتدار سیاسی/گفتمانی حاکمیت و طرح دعوی امنیتگرایی در جامعه. مرز و پاسداری از آن به مثابهی حایلی برای پاسداری از مفهوم حقیقت یا دولت-حقیقت دانسته میشود که همواره خود را در قالب تاسیس مفهوم امنیت چه به شکل سیاسی و چه به شکل گفتمانی بازتعریف میکند. در حقیقت مفهوم امنیت سیاسی/مفهومی به میانجی وجود مرزها، پاسداری از حق عمومی و اقتدار ملی را به یک ضرورت تبدیل میکندو بدین شکل به ا5عمال سیاسی-گفتمانی زور دولت و نهادهای اقتصادی در قالب زور عمومی و اقتدار ملی مشروعیت میبخشد. در این دیدگاه مرز بیش از آنکه مانعی بر سر راه تجاوزات دولتها علیه مناسبات سرزمینی باشد، تمهیدی است برای اعمال سلطه و سرکوب و نظارت نیروها و ایجاد قدرتی انضباطی است که نظام حاکم از طریق تکنولوژی های دیدن و ممانعت، قلمرو ابژهها، عناصر، مفاهیم و روش های افراد را محدود و تعیین میکند . بر همین اساس به نظر فوکو آنچه به یک ملت معین تعیین میبخشد، رابطهی افقیاش با گروه های دیگر مانند ملتهای دیگر، ملت های رقیب یا دشمن، یا ملت های همسایه نیست، بلکه روابط عمودی بین مجموعهای از افراد، قوانین وضعشده و محدودههای قانونیای است که سوژه در آن خود را بازمیآفریند. در آثار این متفکران نظام پلیسی به میانجی تعلیق قوانین و ایجاد وضعیت استثنایی و به نام امنیت سیاسی و اقتصادی منافع عام، از لحظه ی کنونی عامیت دولت دفاع میکند و مرزها این مفهوم میان تهی را پر و کدگذاری میکنند.

Keywords:

مرز , امنیت , سلطه , عامیت دولت , اقتصاد سیاسی