واکاوی رویکرد به توسعه مناطق مرزی در برنامه های پنچ ساله توسعه

مرز به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار بر توان اقتصادی و مبادلات بازرگانی و نیز به وجود آورنده یک وحدت سیاسی در قلمرو جغرافیایی از اهمیت فراوانی برخوردار میباشد. این مقاله با توجه به اهمیت برنامه های پنج ساله توسعه در ترسیم الگوی رشد و توسعه یک جامعه در همه سطوح آن، قصد دارد تا با استفاده از روش مطالعات اسنادی و تحلیل سند به واکاوی جایگاه مناطق مرزی در برنامه های توسعه اول تا ششم جمهوری اسلامی ایران بپردازد. و اینکه رویکرد به مناطق مرزی بر اساس پارادایم های توسعه از جمله، الگوی رشد سرمایه داری، الگوی ساختارگرا، الگوی نیازهای اساسی و الگوی نیوکلاسیک چگونه بوده است و الگوی غالب در توسعه مناطق مرزی کدام یک از الگوهای مذکور میباشد. یافته های تحقیق نشان دهنده این است که الگوی غالب در توسعه مناطق مرزی وجود ندارد و بررسی رویکرد به مناطق مرزی در برنامه های توسعه در پارادایم های رشد سرمایه داری، ساختارگرا، ونیازهای اساسی عمومیت بیشتری دارند و نگرش نسبت به توسعه و امنیت در این مناطق نگرش تقدم امنیت بر توسعه و نیز نگرش تفکیک توسعه و امنیت در عرصه عمل می باشد.

Keywords:

برنامه های پنج ساله توسعه , مناطق مرزی , الگوهای توسعه , امنیت , توسعه