اثربخشی درمان کوتاه مدت راهحل محور بربهزیستی روانشناختی و کیفیت زندگی زنان مطلقه شهرستان بابل

هدف پژوهش حاضر بررسی میزان اثربخشی درمان کوتاه مدت راه حل محور بر بهزیستی روانشناختی و کیفیت زندگی زنان مطلقه شهرستان بابل بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه می باشد. نمونه شامل 34 نفر زنان مطلقه مراجعه کننده به مرکز بهزیستی در شهرستان بابل بود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و گواه (هرگروه 17 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت 7 جلسه درمان کوتاه مدت راه حل محور را تجربه کردند و گروه گواه هیچ مداخله ای را دریافت نکرد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف( 1995 ) و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ( 1966 ) استفاده شد. داده ها از طریق تحلیل تحلیل کوواریانس یک راهه بر اساس رعایت مفروضه های آن از طریق نرم افزار آماری spss22 تحلیل شدند. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که بین میانگین های پس آزمون در گروه آزمایشی و گواه ازلحاظ بهزیستی روانشناختی وکیفیت زندگی تفاوت آماری معنی داری وجود داشته است. نتایج نشان داد که میتوان وضعیت بهزیستی روانشناختی و کیفیت زندگی را با استفاده از درمان کوتاه مدت راه حل محور بطور معناداری ارتقا داد.

Keywords:

درمان کوتاه مدت راه حل محور , بهزیستی روانشناختی , کیفیت زندگی , طلاق