اثربخشی درمان کوتاه مدت راه حل محور بر کیفیت زندگی زنان مطلقه شهرستان بابل

هدف پژوهش حاضر بررسی میزان اثربخشی درمان کوتاه مدت راه حل محور بر کیفیت زندگی زنان مطلقه شهرستان بابل بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه می باشد. نمونه شامل 34 نفر زنان مطلقه مراجعه کننده به مرکز بهزیستی در شهرستان بابل بود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و کنترل (هرگروه 17 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت 7 جلسه درمان کوتاه مدت راه حل محور را تجربه کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکرد. برای سنجش کیفیت زندگی از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی 1966 استفاده شد. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که بین میانگین های پس آزمون در گروه آزمایشی و کنترل ازلحاظ کیفیت زندگی تفاوت آماری معنی داری وجود داشته است. نتایج پژوهش حاکی از تاثیر بیشتر درمان کوتاه مدت راه حل محور بر خرده مقیاس های سلامت جسمی و روابط اجتماعی بوده است نتایج نشان داد که میتوان وضعیت کیفیت زندگی را با استفاده از درمان کوتاه مدت راه حل محور بطور معناداری ارتقا داد.

Keywords:

درمان کوتاه مدت راه حل محور , کیفیت زندگی , طلاق