باستان شناسی اجتماعی با رویکرد توانبخشی

باستان شناسی صرفا جمع آوری اشیاء و آثار و انباشت موزه ها یا در نهایت مطالعه آثار هنری گذشتگان نیست. باستان شناسی اجتماعی حلقه پیوند باستان شناسی با دیگر علوم اجتماعی چون جامعه شناسی و انسان شناسی است. یکی از این علوم توانبخشی است. اصطلاح توانبخشی که از آن با عنوان های نو توانی ، بازتوانی ، باز پروری و بازسازی نام می برند، به مفهوم باز گردانیدن تواناییها، حفظ شان و منزلت فرد معلول و یا نیازمند و تعیین جایگاه قانونی اوست. توانبخشی و تندرستی قدمتی به اندازه ی تاریخ بشر دارد. در بسیاری از تمدنها، خدایان، نماد تندرستی، درمان و زندگی و دیوها نماد بیماری و مرگ بوده اند. شواهد نگهداری از معلولین در غار شنیدار با استفاده از چشم مصنوعی و پیدایی نشانه های جراحی جمجمه در شهر سوخته برای درمان بیماری هیدروسفالی (جمع شدن مایع در جمجمه) نمونه های کهن این شیوه می باشند. رجوع به متون و کتب علمی بیانگر این است، در دورهی تاریخی و اسلامی نیز مراکزی برای پرستاری از بیماران وجود داشته، که طبیبان به علاج آنان می پرداخته اند. روش تحقیق در این مقاله تحلیلی- توصیفی است و از طریق مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است. هدف بررسی آثار باستان شناختی و استاد تاریخی معتبر در مورد معلولیت، کم توانی و توانبخشی آن روزگار بوده، تا بتوان از این طریق ردپای توانبخشی را در آرمانها، عناصر دینی، مسایل فرهنگی و اعتقادات مردمان گذشته جستجو کرد. نتایج افق های جدیدی از دانش اجتماعی را نشان میدهد که بوسیله آنها می توان به درک و شناخت بهتری از جامعه دست پیدا کرد.

Keywords:

باستان شناسی اجتماعی , توانبخشی , دانش اجتماعی