پژوهشی بر دستبافته های عهد ساسانی

پژوهش های باستان شناسی نشان میدهد که بافندگی از نخستین حرفه های صنعتی و حتی از سفالگری قدیمی تر است و ساکنان فلات ایران از اولین ابداع کنندگان این فن بودند. از سده سوم تا هفتم میلادی، بافندگی ایران به دلیل داشتن کیفیت و نقش های پرشکوه و رنگی شفاف ممتاز بود. کشف پارچه های ایرانی در تاکستان چین، ژاپن، فرانسه، قفقاز و ایتالیا و همچنین مصر این ادعا را ثابت می کند. نقوش مورداستفاده در پارچه ها، نگاره هایی آمیخته با تصاویر جنگاوری و شکار بود که مورد پسند فرمانروایان صدر اسلام و اروپای قرون وسطی قرار گرفت و میراث ساسانی که مبتنی بر مقام پادشاهی و شمایل گری بود یکباره سراسر جهان را فراگرفت و تا 5 قرن پس از انقراض این سلسله باقی ماند. طرح بافته ها شامل طرح های هندسی، اشکال جانوران، پرندگان، گل، گیاه و موجودات اسطوره ای بوده که هم در این دوره در بافت پارچه ها استفاده میشد هم می توان در دوره اسلامی مشاهده نمود. از مراجع معتبر برای بررسی پارچه ها و لباس های ساسانی می توان به طاق بستان، نقاشی دیواری های محوطه افراسیاب و سنگ نگاره ها نام برد. شهرهای شوش، شوشتر و جندی شاپور در خوزستان و همچنین شهرری در زمان ساسانیان دارای بزرگترین و مهمترین کارخانه های بافندگی بودند. این پژوهش به بررسی دستبافته هایی دوره ساسانی، از منظر ماهیت، طرح پردازی و سبک پرداخته است.

Keywords:

دوره ساسانی , پارچه , دستبافته