مبانی جهانی سازی حقوق کودک و نوجوانان حدود حق تادیب اطفال توسط اولیای قانونی

تعلیم و تربیت یکی از مسایل مهم و حیاتی در اجتماع و نظم عمومی است و مسیله ی تادیب صحیح و در حد متعارف می تواند تجلی گاه یک نسل جدید با گرایشیات قانونمند و اجتماعی باشد.بررسی حق تادیب توسط اولیای قانونی در فقه و حقوق ایران و اسناد بین المللی با توجه به تحولات و ارکان قانونی ان زمینه ی لازم را جهت مقایسه ی این دو عنوان فراهم می سازد. مقایسه ای که با مشخص نمودن وجوه افتراق و اشتراک این دو عنوان می تواند روش اتخاذشده را نیز نسبت به مقابله با اعمالی همچون کودک آزاری به ارمغان بیاورد. یکی از مسایل مهم عصر حاضر تادیب و تربیت کودکان است که در فقه امامیه. نظام حقوقی ایران و نیز اسناد بین المللی به رسمیت شناخته شده است.تحقیق حاضر بر اساس روش تحلیلی و توصیفی. بر پایه ی قوانین داخلی و فقه اسلامی و اسناد بین المللی مربوطه نگاشته شده است.دربندت ماده ی 158 قانون مجازات اسلامی مصوب سال 92 قانون گذار تادیب از سوی والدین قانونی را ذیل عنوان موانع مسیولیت کیفری آورده؛ و یکی از علل موجهه ی جرم را تادیب کودکان در حد متعارف و حدود شرعی دانسته است؛ که به نظر می رسد منظور قانون گذار از عرف در این ماده. عرف خاص مربوط به علوم تربیتی ایست نه ملاک عرف محلی. ولی در قانون به میزان این امر اشاره ای نشده و باعث بروز ابهام در این زمینه شده است؛ که باید برای رفع این ابهام به شرع مراجعه کرد.در شرع مقدس اسلام فقها در مورد میزان و حدود تادیب و مرز آن با کودک آزاری بر این عقیده هستند که تادیب نباید حتی مشمول کمترین میزان دیه نیز بشود؛ و کمترین میزان دیه کبودی ناشی از ضربه است؛ و ازنظر شرع نیز ضرب عمدی والدین در آسیب رساندن به فرزندان اگر در حد سرخ یا کبودشدن فرزند گردد حرام و از باب پرداخت دیه قابل پیگیری خواهد بود؛ یعنی به نظر می رسد که اگر والدین قانونی در تادیب کودک شدت تادیب را به حدی انجام دهند که از کمترین میزان دیه بالاتر رود دیگر این عمل تادیب نیست و عنوان کودک آزاری دارد و قابل مجازات خواهد بود ولو اینکه با قصد تادیب یا محافظت از کودک انجام شده باشد.در این خصوص می توان به سخن پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) اشاره کرد که مهر تاییدی است بر نکته ی اخیر: که افراد را از ادب کردن دیگران در هنگام عصبانیت و غضب بر حذر داشته اند.ابتدا باید دید که ازنظر شرع و اسناد بین المللی عنوان کودک به چه کسی اطلاق می شود و حد تادیب برای کودکان تا چه مقدار پیش بینی شده است که در مقاله به تفضیل به آن پرداخته شده.ازنظر کنوانسیون حقوق اطفال 1990 عنوان کودک به افراد زیر 18 قابل تسری ایست؛ و فرقی میان جنسیت فرد ندارد.ولی در حقوق ایران سن بلوغ بین پسران و دختران تفکیک شده و به ترتیب 15 سال تمام قمری و 9 سال تمام قمری است.حال با توجه به مقایسه ی حقوق ایران و کنوانسیون حقوق اطفال 1990 به نظر می رسد که بتوان گفت بااینکه در این سند بین المللی ماده یا فصلی به تادیب اطفال اختصاص داده نشده است. ولی به حقوق کودکان با سطح دید وسیع تری نگاه شده است زیرا دربند 1 ماده ی 3 این سند والدین در انجام هر اقدامی که به طفل مربوط می شود از قبیل موارد عمومی و خصوصی و غیره که تربیت را نیز می توان جزی این موارد دانست /باید با رعایت نفع و تامین سلامت طفل انجام شود.هدف از این تحقیق این بود که با توجه به مسیله ی جهانی شدن و یکسان شدن حقوق افراد و تبدیل شدن جهان به دهکده ای کوچک و توجه به تربیت کودکان از راه هایی همچون تادیب قانون گذار باید دقیق و کارشناسانه تر با این مسیله روبه رو شده و شاید حتی بخش خاصی را در قانون به این امر اختصاص دهد.