جواد درویش زاده

رعایت حریم خصوصی کودکان و نوجوانان به منظور پرهیز از بدنام کردن آنها و اجتناب از الصاق عناوین مجرمانه بر کودک و نوجوان از مبانی مهمی همچون جلوگیری از ایجاد شخصیت مجرمانه در طفل و نیز پیشگیری از ارتکاب مجدد جرم توسط وی، برخوردار است. اهمیت پرهیز از بدنام نمودن طفل و نوجوان مرتکب بزه به دلایل پیش گفته و هرچه مصون تر نگاه داشتن وی از فرایند دادرسی رسمی از جمله دستاوردهای نظریه ای است که با عنوان (برچسب زنی) یا (انگ زنی) در قلمرو جرم شناسی شناخته می شود. این نظریه، نتایج مثبت و قابل توجهی برای نظام عدالت کیفری اطفال و نوجوانان به همراه داشته است. از آنجا که کودکان و نوجوانان در برابر روند برچسب زنی آسیب پذیر ترند این نظریه می کوشد از ورود کودکان به چرخه کیفری و برچسب زدن به آنان تحت عناوین مختلف جلوگیری نماید.بهره بردن از اصول و آموزه هایی همچون اصل برایت، فردی کردن مجازات ها و یا اصل تامین منافع عالیه کودک، حضوری تلقی کردن دادرسی و نیز قابل تجدیدنظر بودن آراء دادگاههای اطفال بوسیله مرجع صادرکننده حکم، متضمن پیشگیری از الصاق برچسب های مجرمانه به اطفال و نوجوانان است. این مقاله تلاش دارد با تشریح نتایج و اثرات منفی الصاق برچسب های مجرمانه به کودکان، آنان را از دادرسی های کیفری که گاها موجد اثرات زیانباری برای آنان می باشد ایمن سازد.

برچسب زنی، بزهکاری، کودکان، نوجوانان، چرخه کیفری