میترا عظیمی - عضو هییت علمی دانشگاه علامه طباطبایی

ساختار درونی شهرهای عصر حاضر بر همگان آشکار نموده است که مدیریت شهری بدون اثرات نامطلوب بر سلامت انسان، محیط کار و محیط زیست، تنها از طریق تحقق استراتژی توسعه پایدار امکان پذیر خواهد بود. بر همین اساس شهرهای پایدار و توسعه یافته، استقرار و توسعه سیستم مدیریت بهداشت، ایمنی و محیط زیست (HSE) را به عنوان رویکردی سیستماتیک در دستور کار خود قرار داده اند تا همواره در ایجاد شهری سالم و به دور از هر گونه حادثه، خسارت، آسیب و ضایعات همراه با افزایش بهره وری، کسب منافع اقتصادی و تقویت سلامت گام بردارند.در شهرداری تهران نیز در راستای تحقق سند چشم انداز 20 ساله جمهوری اسلامی ایران در افق 1404 شمسی، لزوم استقرار سیستم مدیریت HSE توسط شورای اسلامی شهر تهران با هدف تدوین و اجرای طرح جامع استقرار سیستم مدیریت بهداشت، ایمنی و محیط زیست، یکپارچه سازی و بهبود سیستم های موجود مرتبط با بهداشت، ایمنی و محیط زیست، جلوگیری از موازی کاری ها و کاهش هزینه های حاصل از نگهداری سیستم های جداگانه در شهرداری تهران، دستیابی به شاخص های توسعه پایدار شهر و تعیین الزامات قانونی سیستم مدیریت HSE ، طی مصوبه ای ابلاغ گردید. حال با گذشت بیش از یک دهه از استقرار این سیستم در نظام مدیریت شهری کشور، ضروری است تا نحوه عملکرد متولیان شهر مورد ارزیابی قرار گرفته و از این طریق نقاط ضعف و قوت بمنظور انجام برنامه ریزی دقیق تر شناسایی شود. بر این اساس، در این مقاله قصد بر آن است با بهره گیری از روش توصیفی و تحلیلی، به سنجش و ارزیابی میزان تحقق پذیری سیستم HSE در شهرداری تهران بپردازیم

شهرداری تهران، HSE، توسعه پایدار