مریم منتظریون - کارشناس معماری، دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران و کارشناس ارشد معماری گرایش بازسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه شهید بهشتی

در محیط کار، طیف گسترده ای از مخاطرات وجود دارند که می توانند به افراد آسیب رسانده، محیط را جهت کار و فعالیت غیر ایمن کرده و آسیب های جدی و جبران ناپذیری به افراد وارد کنند. نکته حایز اهمیت، نحوه برخورد سازمان ها و افراد با مخاطرات و روش های مقابله و کنترل آنها است. خسارت های وارد آمده در محیط های کاری غالبا ناشی از اقداماتی است که به جهت شناخت ناکافی و اجرای نادرست موارد ایمنی و بهداشتی رخ می دهند. رسالت خطیر و اصلی HSEحفظ و ارتقای سلامت نیروی انسانی، حذف یا به حداقل رساندن عوامل موثر در ایجاد مخاطرات و حوادث بهداشتی، ایمنی و محیط زیست است. تحقق سیاست های HSE در بستری از ضرورت، تعهد و رهبری صحیح امکان پذیر است. واگذاری و انتقال ریسک به شرکت های بیمه، یکی از استراتژی های برخورد با ریسک می باشد. پرسش اصلی در این پژوهش این است که بیمه ها چگونه می توانند علاوه بر جبران خسارات، از طریق الزام بر اعمال سیاست های HSE ، نقش بازدارندگی در وقوع و کاهش آسیب های وارده در محیط های کار را ایفا کنند. روش تحقیق در این مقاله بنا به ماهیت موضوع، از نوع توصیفی می باشد که درآن به جمع آوری اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای متون تخصصی، مقالات، رسالات و سایت های معتبر اینترنتی پرداخته شده است. با توجه به حجم عظیم خسارات، سازمان های بیمه قادرند با ارایه قوانین و دستورالعمل های ضروری، در جهت مدیریت مطلوب HSE گام بردارند. دستاورد کلی مقاله حاضر بیانگر آن است که با شناخت جایگاه بیمه در برابر مخاطرات و پتانسیل های کاربردی آن، سازمان های بیمه می بایست از طریق نظارت های مستمر، پایش، ارزیابی های نظام مند از محیط های کار، سیاست های تشویقی بیمه گذاران، آموزش های افراد و سازمان های ذی نفع به عملی شدن اهداف مدیریت HSE کمک کنند. همچنین در پایان مهم ترین کاستی های موجود در این رابطه ذکر گردیده و پیشنهاداتی به منظور رفع آنها ارایه شده است.

مدیریت HSE، محیط کار، بیمه، ریسک