اکبر عبدالله زاده طرف - استادیار گوره شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تبریز.
محمد ابراهیمی سرایی - دانشجوی دکترای شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی تبریز، واحد بین الملل.

تمرکز شدید جمعیت و فعالیتها در یک یا چند نقطه جغرافیایی از مشخصه های بارز اکثر کشورهای جهان سوم به خصوص ایران است. عدم توجه به برنامه های بلندمدت و تکیه سیاست گزاران به برنامه های توسعه سطحی جهت تحقق شعارهای خود، عامل اصلی توسعه ناموزون کشور است. استان مازندران با ویژگی های منحصر به فرد خویش از جمله کانون های تحولات اخیر در عرصه ی توسعه ی شهری بوده است. در همین راستا مقاله حاضر سعی دارد با بهره گیری از قانون رتبه – اندازه، ضریب آنتروپی و درجه کشش پذیری به بررسی و تحلیل عملکردی شبکه شهری استان مازندران بپردازد و با پیش بینی جمعیت شهرهای مازندران در سال 1405 سیاستها و راهکارهای لازم را برای افزایش یا کاهش نرخ رشد جمعیت کانون های شهری در جهت متعادل سازی توزیع فضایی جمعیت در افق ارایه نماید. روش تحقیق توصیفی – تحلیلی است. نتایج به دست آمده نشان می دهد درجه آنترپی شهرهای منطقه رو به تعادل نبوده و بیشترین حالت بی نظمی در شبکه شهری در شهرهای زیر 5 هزار نفر مشاهده می شود. همچنین با روند رشد فعلی جمعیت در شهرها، شهرهای بالای 100 هزار نفر براساس مدل رتبه اندازه بیشترین اضافه جمعیت و شهر های 5 تا 10 هزار نفر منطقه دارای بیشترین کسر جمعیت می باشند.

شبکه شهری، مدل رتبه - اندازه، ضریب آنتروپی،درجه کشش پذیری، مازندران