بهبود سازه های نگهدارنده خطوط لوله برای تحمل نشست های تکیه گاهی غیر یکنواخت

در بنادر نفتی از خطوط لوله و سازه های نگهدارنده آنها برای انتقال نفت، گاز و فراورده های نفتی به اسکله های قرار گرفته در بازوهای موجشکن ها استفاده می شود، شکل (1). موج شکن ها به دلیل وجود توده سنگی دارای نشست هستند و این نشست ها از طریق تکیه گاه های لوله ها به خطوط لوله منتقل می شود. از آنجا که لوله ها روی این سازه ها قرار گرفته اند، رفتار این سازه های نگهدارنده روی لوله تاثیر مستقیم دارد، لذا هرگونه خرابی در این سازه های نگهدارنده می تواند خطرناک باشد. در این تحقیق سیستم های مختلف سازه ای مثل قاب خمشی، مهاربندی فولادی، استفاده از کابل در شرایط استفاده از پی های منفرد، نواری و شبکه ای تحت اثر نشست غیریکنواخت تکیه گاهی مورد بررسی قرار گرفته اند، شکل (2). هدف بهبود سازه های نگهدارنده خطوط لوله با توجه به ابعاد و مشخصات مختلف آن ها برای تحمل نشست های تکیه گاهی غیریکنواخت است.با توجه به مدل سازی های انجام شده و بررسی آنها به نتایجی می رسیم که برای بهبود نشست پذیری این سازه های نگهدارنده ی قابل استفاده هستند. در اینجا تاثیر افزایش صلبیت و افزایش انعطاف پذیری سازه و تاثیر ارتفاع طبقات و تعداد طبقات این سازه ها در هنگام نشست تکیه گاهی بررسی و توصیه های مربوط به آن ها ارایه گردیده است.در این تحقیق پیشنهادات اصلاحی برای سازه های نگهدارنده خطوط لوله به منظور تحمل نشست های بیشتر ارایه شده است. برای مثال در شرایطی که نشست های بزرگ تر از حدود 100 میلی متر داریم، بهتر است از سازه با سیستم مهاربندی فولادی به دلیل احتمال گسیختگی مهاربندهای فشاری استفاده نکنیم. همچنین در سیستم های سازه ای مهاربندی، به جای مهاربند فولادی بهتر است از کابل استفاده شود. کابل ها به دلیل عملکرد صرفا کششی خود نمی تواند تحت فشار قرار گیرد و احتمال گسیختگی کمانشی از بین می رود. بهتر است خطوط لوله را به تکیه گاه ها متصل نکنیم. این روش به دلیل تغییرمکان تحمیلی به لوله ها از طرف تیرهای تکیه گاهی در هنگام نشست توصیه نمی شود. همچنین توصیه می شود از سازه ی با تعداد طبقات کم و ارتفاع طبقه اول کم استفاده شود.