نگاه پدیدارشناسانه به عوامل ایجاد حس تعلق به مکان در فضاهای شهری (مطالعه موردی : استان مازندران)

محله های شهری در گذشته بستر شکل گیری مراکزی در دل خود به عنوان مکان های واجد هویت و معنا بوده که از توانایی بالایی برای برقراری تعامل بین انسان با محیط و انسان با انسان برخوردار بودند. حال آن که امروزه به تبعیت از الگوی شهرسازی غربی و نیز کارگیری گونه های فاقد معنا در ایجاد محله های منجربه نادیده گیری هویت و هم چنین کنار گذاشتن اصول مکان سازی شده است . حس مکان به عنوان یکی از مهم ترین متغییرهای کیفی محیط ها و محله های شهری ارتباطی بین انسان و مکان است و باعث دادن شخصیت وهویت به مکان می شود . توجه به این مفهوم در محلات مسکونی جدید بدون سابقه تاریخی معطوف به فراهم آوردن کیفیات متعددی هم چون هویت *سرزندگی*خاطره انگیزی * ایجاد حس تعلق به مکان * دل بستگی مکانی و غیره است . امروزه توجه نکردن به ایجاد فضاهایی برای مردم در عرصه های عمومی محله های جدید که واجد حس مکان و پیوند با گذشته باشد موجب بی هویتی *کاهش حس تعلق ساکنان به محل سکونت و پایین بودن میزان تعاملات اجتماعی و به دنبال آن انواع اسیب های اجتماعی گردیده است. هدف این پژوهش بررسی مفهوم حس مکان در مراکز محله های تاریخی و معاصر شناسایی عوامل موثر برایجاد و ارتقای آن در این محیط ها است .

Keywords:

پدیدارشناسی , حس تعلق , مکان , الگو , معماری بومی