معماری تعاملی راهکاری جهت دستیابی به حس تعلق ساکنین به مکان

با رشد شهرنشینی دهه های اخیر در ایران، الگوی طراحی مجتمع های مسکونی به دلیل عدم توجه به نیازهای انسانی، اجتماعی و زندگی فردی ساکنان، رو به کاهش و عدم مطلوبیت در طراحی می رود. از آن جهت که مهمترین موضوع در فرآیند تولید مسکن، کاربران آن هستند و حس تعلق هم از معیارهای ارزیابی محیط های با کیفیت است و طراحی تعاملی همواره به دنبال این سوال است که ما چه احساسی از مشتریان خود می خواهیم . در این تحقیق برآنیم که با شناخت بهتر معماری تعاملی و به دنبال آن طراحی تعاملی به سوی معماری معماری پاسخگو گام برداریم. با این وجود در معماری و طراحی محیطی با بهره گیری درست از ویژگی های کالبدی (فرم، رنگ، بافت و ...) و روابط بین اجزاء کالبدی می توان به الگوی صحیح طراحی در جهت خلق فضای امن، راحت و جذاب در فضای خصوصی و فضای باز مجتمع های مسکونی و افزایش تعاملات اجتماعی به ارتقاء کیفیت محیط موضوع و در نهایت بالا بردن میزان حس تعلق در ساکنان دست یافت.

Keywords:

حس تعلق , سکونت , رضایت مندی , مجتمع مسکونی , معماری تعاملی