توسعه گردشگری در مناطق کویری ایران مطالعه موردی شهرستان خور و بیابانک

امروزه صنعت گردشگری به عنوان یکی از صنایع پردرآمد، برای تمامی کشور ها اهمیت ویژه ای دارد. با توجه به این نکته که کشور ایران دارای رتبه پنجم در جاذبه های طبیعی و رتبه دهم در جاذبه های باستانی و تاریخی می باشد، استفاده از این پتانسیل ضروری به نظر می رسد. گردشگری در بیابان ها و نواحی کویری، دیدار از جاذبه های، پوشش گیاهی، حیات جانوری، انجام فعالیت های ورزشی و دیدار از سایر جاذبه ها ، گونه خاصی از گردشگری را به وجود آورده که گرد شگری بیابان نامیده می شود. رونق این نوع گردشگری نه تنها سبب بازده اقتصادی برای گستره وسیعی از کشور که ظرفیت های تولید کشاورزی و صنعتی ندارد، فراهم می آورد بلکه برخی شیوه های سنتی فراموش شده مانند شتربانی را احیا نموده و خود زمینه ساز شناخت و مطالعه بی شتر بیابان های ایران و ایجاد بانک اطلاعات جغرافیایی، تهیه نقشه و ممیزی طبیعی بیابان های ک شور خواهد شد. شهر ستان خور و بیابانک یکی از قطب های دارای پتان سیل ک شور در جذب گرد شگران طبیعی می با شد این شهر ستان با دارا بودن جاذبه های مختلف طبیعی، تاریخی، اجتماعی و فرهنگی موقعیت بسیار مناسبی جهت جذب گردشگران داخلی و خارجی و توسعه گردشگری ایجاد کرده است. با توجه به مولفه های مورد بررسی و ماهیت موضوع رویکرد حاکم بر این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. در این پژوهش پس از استخراج نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدید های شهرستان ضمن تجزیه و تحلیل این نقاط، از دیدگاه کارشناس ان مرتبط جهت توسعه گردشگری با اس تفاده از تکنیک SWOT ، راهبرد و راهکارهای مناسب به منظور بهره گیری بهینه و هدفمند از نقاط قوت و فرصتتت ها و یا از بین بردن نقاط ضعف و تهدیدها در جهت دست یابی به توسعه گردشگری پایدار در شهرستان کویری خور و بیابانک ارایه گردیده است.

Keywords:

گردشگر , کویر , اکولوژی , خور و بیابانک , توسعه گردشگری