بررسی اثر کارایی و نسبت آب به سیمان بر مقاومت فشاری بتن خود تراکم

خصوصیات خمیری، خواص مکانیکی و دوام بتن های خودتراکم با افزودن پودرهای با خواص پوزولانی و خنثی قابل بهبود است. عاملی که در مخلوط های بتن خودتراکم بیش از نوع و مقادیر مواد پوزولانی مورد اهمیت است، نسبت آب به مواد سیمانی است. در بتن های خودتراکم به دلیل ضروت کسب روانی بالای مخلوط، دستیابی به نسبت های آب به مواد سیمانی پایین جهت ارتقای خواص مکانیکی گاهی با چالشی جدی مواجه خواهد شد. زیرا حتی در نسبت های معمول و متعارف آب به سیمان در مخلوط های خودتراکم، کسب روانی مطلوب تنها به کمک استفاده از مواد افزودنی فوق روان کننده میسر است، حال کاهش نسبت آب به سیمان، افزایش مواد سیمانی و همچنین مصرف ریزپرکننده هایی مانند دوده سیلیس بصورت توامان در جهت ارتقای خواص مکانیکی و دوام ضمن کسب خواص مطلوب خودتراکمی بتن تازه به عنوان عوامل محدود کننده وارد شده است. بدین منظور دستیابی به نسبت بهینه آب به مواد سیمانی برای مخلوط های حاوی مصالح سنگی و همچنین نسبت بکارگیری 10 درصدی دوده سیلیس به عنوان ریزپرکننده مصرفی، با ساخت سه گروه طرح اختلاط با نسبت های آب به مواد سیمانی 0/32 و 0/38 و 0/45 و تغییر در عیار مواد سیمانی به میزان 390 و 430 و 470 و 510 کیلوگرم بر متر مکعب ساخته شد و تغییرات خواص بتن تازه، خواص مکانیکی شامل مقاومت فشاری و کششی، نفوذپذیری اولیه و قیمت تمام شده مخلوط مورد مقایسه قرار گرفت. مطابق نتایج کاهش نسبت آب به مواد سیمانی تا یک میزان بهینه علاوه بر اثرگذاری بر خواص بتن تازه، بر عملکرد بتن سخت شده و همچنین میزان مصرف افزودنی فوق روان کننده و نهاتا قیمت تمام شده مخلوط نیز موثر است که دستیابی به طرح بهینه با نسبت آب به مواد سیمانی مشخص و عیار مواد سیمانی بهینه نیازمند بررسی کلیه پارامترهای بتن تازه، خواص مکانیکی، نفوذپذیری و همچنین بررسی اقتصادی است.

Keywords:

بتن خودتراکم , آب به سیمان , نفوذپذیری , خواص مکانیکی , بتن تازه