عرفان محمدی - مدرس گروه معماری و شهرسازی دانشگاه ایوانکی سمنان
امیر بیدهندی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه ایوانکی سمنان

معماری ایرانی همانند یک زنجیره سالیان دراز به صورت پیوسته شکل می گرفت. معماران ما سال های سال ساختند و هر سدی را از سر راه برداشتند، در گرم ترین اقلیم خنک ترین پناه را یافتند و با پست ترین چیزها، شریف ترین بناها را برافراشتند. اما در طول یک قرن گذشته معماری ما دچار بحران شد و تحولات حاصل از مدرنیته و سرعت وقوع آن ها فرصت تطابق با فرهنگ ما را پیدا نکرد. مدرنیته از نظر مکانی، خواستگاهی غربی دارد، اما مفهوم خاصی ندارد و رویکردی متفاوت به جنبه های فرهنگ است که در عصر نوزایی مطرح شد. محیط و فرهنگ بر یکدیگر تاثیر متقابل دارند. معماری از سویی، ریشه در ارزش های فرهنگی هر جامعه دارد و از سوی دیگر هنجارهای جامعه را متاثر می سازد، به نحوی که می تواند بستر ایجاد، تغییر و تبدیل ارزش های فرهنگی باشد. آثار معماری سنتی ایران، برخواسته از فرهنگ و جهان بینی معنوی و الهی ایرانیان، واجد صفات ثابت و کهنگی ناپذیری بوده اند که برای پاسخگویی به شرایط زمانی و مکانی، تجسم های کالبدی متفاوتی داشته اند. جامعه ایران نیز دوران گذر از جامعه سنتی به مدرن را بسیار سریع و بدون ایجاد زیرساخت های لازم علمی، فرهنگی و هنری گذرانده است. پژوهش حاضر با بررسی اسناد رسمی و مطالعه کتابخانه ای به بررسی تفاوت های معماری سنتی و مدرن و ویژگی های آن پرداخته و به چگونگی تاثیرات مخرب آن بر معماری سنتی ایران نگاه ویژه ای خواهد داشت، همچنین این سوال پیش می آید که چه عواملی می تواند باعث تاثیرات مخرب بر روی معماری سنتی شده و چه عواملی بر روی عدم کیفیت معماری مدرن تاثیر مستقیم دارد

معماری سنتی ایرانی، مدرنیته، ارزش های فرهنگی