ابراهیم بوذرجمهر - دانشجوی کارشناسی ارشد آموزش محیط زیست ، دانشگاه پیام نور شیراز
داداله بهمند - استادیار گروه جغرافیا دانشگاه پیام نور

پیشینه توجه به ویژگی های منطقه ای و ملی به مدیریت آمایش سرزمین در برنامه ریزی های توسصعه، از دو زاویه ی دیرینگی و تازگی برحوردار است. از آن جهت دیرینه است که به حضور انسان در پهنه زمین و تعریف سرزمین و کنجکاوی نسبت به حیات باز می گردد و تازگی آن مربوط به یکصدساله اخیر است که عمدتا در نیمه ی سده ی اخیر و بعد از جنگ جهانی دوم و با مطالعات فرانسوی ها آغاز گردید. کشور ایران دارای حدود شش دهه سابقه رسمی برنامه ریزی عمران است و برنامه ریزی در خلال این مدت به طور عام و آمایش سرزمین به تبعیت از شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی همواره با تغییرات و دگرگونی هایی همراه و فراز و نشیب های بسیار زیادی را شاهد بوده است. لذا شناخت این تحولات برای رسیدن به راهکارهای عملی و رفع تنگناها و موانع فراروی آمایش سرزمین بسیار حیاتی می باشد

آمایش سرزمین، برنامه ریزی، موانع