اثربخشی مدل تحولی تفاوت های فردی مبتنی بر ارتباط بر مهارت های اجتماعی در کودکان اختلال طیف اوتیسم

کاهش ارتباط و تعاملات اجتماعی در کودکان طیف اختلالات اوتیسم و ناکامی والدین و کودکان در ارتباط برقرار کردن باعث توجه روز افزون به این دسته مشکلات درکودکان درخودمانده شده است. پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی مدل تحولی تفاوت های فردی مبتنی بر ارتباط (DIR) بر بهبود مهارت های اجتماعی در کودکان اختلال طیف اوتیسم انجام شد. جامعه مورد مطالعه تمامی کودکان 8-3 سال مبتلابه اختلالات طیف اتیسم بود که در زمان اجرای آزمون به کلینیک رهگشا اصفهان مراجعه کردند. از این جامعه 6 نفر به روش نمونه گیری در دسترس با توجه به ملاک های ورود و ملاک های خروج انتخاب شدند. مداخله طی حداقل 26 جلسه 45 دقیقه ای، هفتهای دو بار برگزار شد. در این پژوهش از مقیاس درجه بندی اتیسم کودکی و نیمرخ مهارت های اجتماعی درخودماندگی استفاده شد. پژوهش حاضر کاربردی و شبه آزمایشی با طرح پیشآزمون – پس آزمون یک گروهی اجرا شد. پس از اتمام جلسات درمانی، طی جلسه ای جداگانه پس آزمون ها انجام شد. برای تحلیل داده ها از آزمون t همبسته استفاده شد.یافته ها نشان داد که در مهارت های اجتماعی تفاوت معنادار وجودداشت در نتیجه این پژوهش می توان گفت که رویکرد DIR می تواند اثراتی مثبت برمهارت های اجتماعی در میان کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم داشته باشد.

Keywords:

مدل تحولی تفاوت های فردی مبتنی بر ارتباط (DIR) , مهارت های اجتماعی , اختلال طیف اوتیسم