راهکارهای افزایش ظرفیت باربری و کاهش نشست بسترهای سست در زیرساخت های حمل و نقل

در احداث زیرساخت های حمل و نقل هر کشور که شامل راه ها و خطوط راه آهن می باشند، استفاده از خاک و مصالح سنگی دانه ای به دلیل فراوانی و در دسترس بودن و تامین آن با هزینه نسبتا مناسب به عنوان لایه های زیرسازی و روسازی امری اجتناب ناپذیر است. تمامی بارهای وارده ناشی از ترافیک عبوری و وزن خاکریز در نهایت به بستر روسازی انتقال می یابد. از طرفی بارهای وارده در روسازی انعطاف پذیر در سطح نسبتا کوچک تر و با گستردگی کمتری نسبت به روسازی صلب به خاک بستر روسازی منتقل می شود . لذا مقاومت و کیفیت خاک بستر روسازی در پایداری روسازی انعطاف پذیر، نقش تعیین کننده دارد. بسترها نیروی برشی بیشتر از تاب نهایی برشی خود را تحمل نمی کنند و در مقابل بارها تغییر شکل داده و دچار گسیختگی یا نشست می شوند. لذا از مهمترین مسایل پیش روی طراحان شبکه های حمل و نقل ریلی و جاده ای، مسیله احداث مسیر بر روی بسترهای با مقاومت نسبی پایین می باشد. هدف از این تحقیق بررسی و گردآوری راهکارهای موجود به منظور افزایش عمر خطوط راه و راه آهن ، کاهش میزان نشست و افزایش قابلیت باربری خاک می باشد که می تواند کاهش هزینه های ساخت ، نگهداری و بالا رفتن ضریب ایمنی شبکه حمل و نقل و در نتیجه توسعه پایدار اقتصاد کشور را به دنبال داشته باشد. بطور کلی روش های مختلف بهسازی را می توان به شش گروه اصلی : روش های تراکمی، روش های ایجاد چسبندگی، روش های مسلح سازی، روش های حفاری – جایگزینی، روش های تغییرات فیزیکی و شیمیایی، روش های تبدیل بیولوژیکی تقسیم نمود. در این تحقیق روش های مناسب برای بسترهای راه و راه آهن مورد بررسی و ارایه قرار گرفته است.

Keywords:

بسترهای سست , پایداری خاکریزها , راه آهن , کاهش نشست , افزایش باربری