امیر کاووسی - دانشیار دانشکده محیط زیست و عمران دانشگاه تربیت مدرس
ابوالفضل محمدی جانکی - دانشجو کارشناسی ارشد راه و ترابری دانشگاه تربیت مدرس

روسازی های متداول فرودگاهی شامل روسازی های بتنی، مرکب( مانند Combi-layer ) و آسفالتی ( مانند لایه اصطکاکی متخلخل، مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای (SMA) و... ) است. اجزای فرودگاه هر کدام به نوع خاصی از روسازی نیازمند هستند، به عنوان مثال برای توقف گاه و محل سوخت گیری به مقاومت در برابر پانچ شدن، سوخت و در سطوح دیگر به سطحی با مقاومت کافی و مقاوم در برابر لغزندگی نیاز می باشد. آسفالت مرکب ( combi_layer ) ، نمونه های ساخته شده با 4 % قیر خالص بعنوان بهینه و دوغاب سیمان 32 % بیشترین مقاومت مارشال، مقاومت کششی غیر مستقیم، استحکام و روانی را خواهد داشت، این روسازی مشکل ناپایداری و شیارشدگی روسازی را بهبود می بخشد، لایه اصطکاکی متخلخل (PFC) مقاومت بالایی در برابر صیقل شدن و خطرات ناشی از لغزیدگی و ...نشان داده و مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای سبب افزایش دوام، بهبود رفتار در مقابل درجه حرارت های پایین و... می شود، روسازی های فرودگاه دارای معایب و محاسنی است که بررسی خواهند شد.

روسازی، فرودگاه، بتنی، آسفالتی، Combi-layer