مهدی کارگر - کارشناس ارشد گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده کشاورزی سرایان، دانشگاه بیرجند
فهیمه فولادشکن - دانش آموخته کارشناسی ارشد شیمی و حاصلخیزی خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس

آلودگی فلزات سنگین در آب و محیط یکی از جدی ترین مشکلات محیطی است. فلزات سنگین می توانند منجر به اثرات مخربی از جمله اختلال در سیستم عصبی، کاهش رشد اندام ها، سرطان و اختلال در سیستم دفاعی بدن شوند و در موارد حاد خطر مرگ را به همراه داشته باشد. روش های متنوعی برای حذف فلزات سنگین استفاده می شود از جمله ترسیب شیمیایی، انعقاد و ته نشینی، انعقاد الکتریکی، فرآیندهای تبادل یونی و جذب، روش های غشایی. در میان جاذب های در دسترس اکسید فلزات در اندازه نانو به عنوان جاذب فلزات سنگین شناخته می شوند که شامل اکسید آهن، اکسید منگنز، اکسید آلومینیوم، اکسید تیتانیوم و اکسید سزیوم است که سطح ویژه بالا و تمایل شدیدی برای جذب فلزات سنگین در محلول های آبی دارند. استفاده از نانو ذرات آهن صفر ظرفیتی تکنیک مقرون به صرفه ای با کاربرد آسان به منظور رفع آلاینده های فلزات سنگین از آب است.

نانوذرات، آهن صفر ظرفیتی، فلزات سنگین، حذف، محیط زیست