Disaster Psychiatry

A wide host of traumatic events can surprise and stun communities. Natural disasters that strike without much notice, such as tornadoes of earthquakes, represent such traumas, In addition, man – made traumas such as transportation disasters, factory explosions and school have become part of life. Many agents at some point here in the United States. Psychiatrists have many skills that can assist individuals and communities recover from disasters . the term, “disaster psychiatry” , has been coined to describe an epidemiological approach to understanding and treating the effects of mass casualty situations. The foals of psychiatric intervention are to: minimize exposure to traumatic stressors ; educate about normal responses to trauma and disasters ; provide consultations to other health care professionals and community leaders; advise people on when to seek professional treatment ; assist in resolution of acute symptomatology ; reduce secondary morbidity; and identify those who are at higher risk for the development of psychiatric disorders and to treat those who develop them. This article will review basic principles of disaster psychiatry and suggest ways in which psychiatrists can intervene following community catastrophes. ترجمه فارسی چکیده: پاسخگویی شفاف به زلزله زدگان بهترین راه خروج از شرایط بحرانی است. ندادن امید بی مورد به زلزله زدگان و پاسخگویی شفاف به بیان حقیقت به آنها باعث می شود که آنها از شرایط بحرانی خارج شده و مشکلات روحی کمتری پیدا کنند. معمولا عوارض ناشی از چنین اتفاقاتی در گروه های سنی کودکان (کمتر از 4 سال، بین 4 تا 6 سال ، کودکان دبستانی) ، مردان و زنانی که دچار ضایعه از دست دادن اطرافیان خود شده اند متفاوت است. اگر این کودکان شیرخوار باشند نیازمند حمایت نزدیکان خود که جایگزین مادر شود و احساس جدایی داشته باشند دارند . لذا این کودکان ممکن است به علت از دست دادن مراقبتی خود دچار اضطراب جدایی شوند. در کوکانی که کمی بزرگتر هستند این مکل به صورت عاداتی از قبیل مکیدن انگشت، شب ادراری و دیدن کابوس بروز میکند و بروز می کند و کودکان در سنین مدرسه قرار دارند با افت تحصیلی، شب ادراری، جویدن ناخن مواجه می شوند. عوارض PTSD (اختلال روانپزشکی پس از سانحه) در افراد بزرگسال به صورت مشکلاتی از قبیل یادآوری حادثه در خواب به صورت دیدن کابوس ، مجسم شدن صحنه ها در جلوی چشم، اضطراب، بی قراری، مشکل خواب، پرخاشگری و عوارض جسمانی برای افراد بزرگسال ایجاد می شود که این عوارض بویژه در زنان بصورت افسردگی و اضطراب از مشکلات عمده خواهد بود که برخی از آنها در دراز مدت و باتاحیر ظاهر می شوند که در برخی از مواقع با مداخلات روانپزشکی می توان از مقداری از این مشکلات را کاست. بیشتر منابع علمی مخالف بستری کردن این افرادی که دچار مشکلات روحی شده اند هستند. لذا یکی از نکاتی که در رابطه با این افراد باید رعایتشود دور نکردن آنها از منطقه ای است که آسیب دیده اند زیرا علی رغم ناگواری این حادثه، دیدن آن صحنه ها، به تطابق فرد در آینده کمک فراوانی می کند و اگر فرد را از آن مکان دور کنیم مکانیسم های طبیعی سیستم عصلی برای منطبق شدن با شرایط ناگوار بهکار نمی افتد. در صورتی که نیاز به بستری این افراد باشد بهتر است کودکان را با پدر یا مادر یا یکی از اطرافیان و در صورت بستری شدن پدر یا مادر، کودک نیز حضور داشته باشد و اگ رهر دو بستری هستند دریک بیمارستان برای دسترسی بیشتر به یکدیگر باشند. در مواردی که نیاز به درمان دارویی نیست می توان کودکان را درمحلی نزدیک همان منطقه اسیب دیده جمع کرده و با بازگو کردن نحوه مواجه شدن با این حادثه با تخلیه شدن هیجاناتش کمک کرد و به آنها اجازه بدهیم که گریه و سوگواری به اندازه کافی داشته و خود را تخلیه کنند و یا ایجاد یک محیط با حضور فردی که از نظر روخی موقعیت بهتری دارد و با شوخی وبازی کردن با این کودکان کمک کنیم که احساسات مثبت داشته تا در آینده با اختلالات روانپزشکی مواجه نشوند. باید امدادگران را آموزش داد که نحوه از دست دادن اطرافیان را برای بازماندگان بصورتحرفه ای شرح دهند. لذا کمک گرفتن از خود مردم برای نگهداری و کمک همدیگر، در آوردن اجساد می تواند از لحاظ روحی به آنها کمک کند اما اگر تنها نظاره گر محض باشند مشکلات روحی به تبع آن ایجاد شود. حضور مبلغین و روحانیون بویژه کسانی که زمینه های فرهنگی و مذهبی قوی تری دارند و صحبت کردن با آنها در مورد آخرت و مسائلی که آرامش ایجاد می کند به آرام کردن این افراد کمک می کند.