تاثیر تمرین هوازی تداومی و تناوبی شدید همراه با رژیم غذایی پرچرب بر محتوای PGC1α عضله نعلی موش صحرایی چاق

فعالیت ورزشی پاسخ های سازشی متابولیک در عضله اسکلتی را تا حد زیادی از طریق PGC1α القا می کند. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی تداومی و تناوبی شدید بر سطوح PGC1α بافت عضله اسکلتی موش صحرایی چاق ویستار بود. روش ها: 24 موش صحرایی بطور تصادفی به چهار گروه 6 تایی: 1) چاق- تمرین تناوبی (HIIT)؛ 2) چاق- تمرین تداومی (CT) ؛ 3) کنترل چاق (OB) و 4) کنترل غیرچاق (Cont) تقسیم شدند. طی دوره تحقیق به موش های گروه های 1، 2 و غذای پرچرب داده شد. پس از آشناسازی، موش های گروه CT و HIIT به مدت هشت هفته سه جلسه در هفته به ترتیب تمرین تداومی هوازی و تمرین تناوبی با شدت بالا را انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش ها تشریح شدند. یافته ها: بررسی وسترن بلاتینگ نشان داد که میزان PGC1α عضله نعلی در گروه های HIIT و CT نسبت به گروه های OB و Cont بطور معنی داری بیشتر بود (P<0/05). همچنین میزان PGC1α گروه HIIT نسبت به گروه CT بیشتر بود که البته معنی دار نبود. بعلاوه تفاوت معنی داری بین میزان PGC1α عضله نعلی در گروه های HIIT و CT نسبت به گروه های OB و Cont بطور معنی داری بیشتر بود (P<0/05). همچنین میزان PGC1α گروه HIIT نسبت به گروه CT بیشتر بود که البته معنی دار نبود. بعلاوه تفاوت معنی داری بین میزان PGC1α گروه OB و Cont مشاهده نشد؛ با اینحال میزان PGC1α در گروه OB کمتر بود. بحث: به نظر می رسد استفاده از تمرینات HIIT می تواند به اندازه تمرینات تداومی بر محتوای میتوکندری بافت عضلانی و در نهایت بر طول عمر بویژه در افراد چاق موثر باشند و باعث افزایش فاکتورهای مهمی همچون PGC1α شوند.

Keywords:

چاقی , بیوژنز میتوکندریایی , فعالیت ورزشی