تبیین مفهوم الگوی توسعه حمل و نقل محور ( TOD ) و بررسی ارتباط آن با نوشهرسازی و رشد هوشمند

در سال های اخیر، الگوی توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی به عنوان یکی از الگوهای نوین توسعه شهری که بر محوریت حمل و نقل عمومی استوار است، مطرح شده است. این رویکرد از ویژگی هایی چون ارتقای کیفیت طراحی محله ای، افزایش کاربری های مختلط، گسترش تعاملات اجتماعی، کاهش استفاده از اتومبیل و گسترش گزینه های جابه جایی سازگار با حمل و نقل عمومی همانند دوچرخه سوار ی و پیاده روی، برخوردار است و با سایر رویکردهای نوین شهر سازی نظیر شهر سازی نوین و رشد هوشمند، دارای اشتراکات و افتراقات بس یاری می باشد. با این حال عدم شناخت صحیح ماهیت این نوع از توسعه و درنتیجه بی توجهی به اصول موردنظر آن در تدوین ضوابط شهری، یکی از مهمترین چالش های پیش روی مدیریت و برنامه ریزی شهری است. این نوشتار با بهره گیری از روش مطالعه اسنادی ابتدا با معرفی اجمالی توسعه مبتنی بر حمل ونقل عمومی، به شناسایی ماهیت آن پرداخته است و سپس با مقایسه آن با رویکردهای شهرسازی نوین و رشد هوشمند به بررسی اشتراکات و افتراقات بین آنها می پردازد. از نتایج این پژوهش میتوان گفت که زمان آن فرا رسیده است که شهرهای ایران با توجه به مشکلات پیش رو و عدم جوابگویی راه حل های کوتاه و بلند مدت بهتر است که تو سعه حمل و نقل همگانی محور را بعنوان راه حل پایدار و مناسب شهری برگزیند. از دیگر نتایج پژوهش میتوان به وجود اشتراکات و افتراقات بین رویکردهای توسعه حمل و نقل محور، رشدهوشمند و شهرسازی نوین که همگی در راستای پایداری شهری مطرح شده اند، اشاره نمود.

Keywords:

توسعه حمل و نقل محور , رشدهوشمند , شهرسازی نوین