مطالعه تاثیر متاکایولن، میکروسیلیس و زیولیت بر چسبندگی بتن خودتراکم به عنوان لایه تعمیری بر بستر بتنی

در سالهای اخیر توسعه در تکنولوژی بتن این امکان را فراهم نموده تا بتوان بتن خود تراکم تولید نمود که کارایی و مقاومتی فراتر از بتن معمولی دا شته با شد . چرا که بتن به عنوان یکی از پر مصرف ترین مصالح ساختمانی در جهان شناخته شده است. این نیاز و کاربرد گسترده بتن لزوم بررسی رفتار و عوامل موثر بر رفتار آن را آشکار می سازد. در این مقاله، تاثیر پوزولان متاکایولن، میکروسیلیس و زیولیت بر چسبندگی و مشخصات بتن خود تراکم تازه و سخت شده مورد بررسی قرار گرفته است. به این منظور ده طرح اختلاط با نسبت 5، 10 و 15 درصد وزنی سیمان از هر سه پوزولان ساخته شده است. نسبت آب به سیمان در تمام نمونه برابر 0/36 می باشد و از 1/2 درصد فوق روان کننده استفاده شده ا ست. نمونه ها تحت آزمایش جریان ا سلامپ، مقاومت ف شاری و مقاومت چسبندگی قرار گرفته اند. نتایج نشان می دهد که ضعیف ترین چسبندگی برای نمونه های حاوی زیولیت است و علی رغم کمتر بودن مقاومت فشاری نمونه های دارای متاکایولن، این نمونه ها به علت ویژگی های ریولوژیکی بهتر، وجود منافذ کمتر در مرز دو لایه تعمیری و بستر و همچنین جمع شدگی و ریزترک های کمتر، چسبندگی بهتری به بتن بستر را تجربه کرده اند.

Keywords:

بتن خودتراکم , پوزولان , جریان اسلامپ , چسبندگی , مقاومت فشاری