الهام دریابیگی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، گروه معماری، واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان، ایران،
عباس ذکری - استادیار گروه معماری، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران،

تامین نیاز انسان به ایجاد ارتباط با دیگران و در کنار جمع بودن، نیازمند فضاهای جمعی معین است و فضاهای عمومی قابلیتهای متنوعی در این زمینه دارند. فضاهای عمومی افراد را درون سازمانهای فضایی گوناگون به صورت اختیاری و برای انجام فعالیتهای اجتماعی گرد هم می آورند. این فضاها، محل مناسبی برای برقراری تعاملات اجتماعی محسوب میشوند و نقش مهمی در ایجاد و ارتقاء تعاملات و ارتباط افراد با یکدیگر و زندگی اجتماعی آنها دارند. با درک چگونگی ارتباط محیط انسان ساخت و روابط اجتماعی میان افراد میتوان معماران و طراحان را در جهت طراحی مناسب چنین فضاهایی یاری رساند. این پژوهش برآن است تا نخست به اهمیت حیات جمعی در فضاهای عمومی بپردازد تا با استفاده از این مفهوم به این سوال که چگونه یک فضای کالبدی منجر به افزایش تعاملات اجتماعی میشود، پاسخ دهد و در یک جمع بندی کلی به راهکارهای طراحی دست یابد. در ارزیابی مولفه های اجتماع پذیری از روش کتابخانهای با مرور متون و منابع و تحلیل محتوا از طریق بررسی متون و مطالب استفاده شده است. نتایج پژوهش حاضر وجود رابطه مستقیم بین میزان اجتماع پذیری و مولفه های کالبدی و فعالیتی محیط ساخته شده را نشان میدهد که این مولفه ها گاه به تنهایی و گاه در ترکیب با یکدیگر میتوانند در کمیت و کیفیت اجتماع پذیری بناهای عمومی اثرگذار باشند. در انتها نیز اظهار داشتیم که با بکارگیری برخی راهکارها و تمهیدات در طراحی فضاهای عمومی، میتوان میزان تعاملات روی داده را افزایش داد.

تعاملات اجتماعی، حیات جمعی، فضاهای عمومی، اجتماع پذیری