هانیه جهاندارلاشکی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

نمایش فضا همواره در هنر، امری بدیهی است. به تبع در آثار نگارگران ایرانی ، نمایش فضا به ایجاد یک فضای تجسمی گسترده برای روایتگری موضوعات داستانی کمک میکند. فضای نگارگری ایرانی،فضای عالم مثال است. در ترسیم این فضای مثالی،محدود نبودن به زمان و مکان مادی سبب می شود نگارگر قادر باشد در یک زمان،اشیاء و اماکن ر از چند زاویه مختلف رویت کند. مطلق بودن زمان در این فضا، سبب ترسیم تمامی اوقات (حتی صحنه های شب)در نوری یکدست،یکنواخت و منتشر شده است. عدم محدودیت به زمان و مکان فیزیکی در نگارگری ایرانی، امکانات بیان بصری بیشتری در اختیار هنرمند نگارگر قرار می دهد. نگارگری ایرانی با انطباق درست از مفهوم فضای معماری می تواند نمایشگر مراتبی از واقعیت باشد و انسان را از وجوه مادی به وجوه غیر مادی و مراتب بالاتر از وجود و آگاهی رهنمود کند. که در این مقاله برای رسیدن به این مهم با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی به تطبیق فضای معماری در فضای نگارگری ایرانی خواهیم پرداخت تا صور کاملا واقعی برای انسانها از واقعیت را نمایان سازد

فضا، معماری، تگارگری، ایرانی