زهره گل ریحان - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد
اسدالله شفیعی زاده - دکتری معماری و عضو هییت علمی دانشگاه آزاد

امروزه با رشد روزافزون جمعیت شهرها از یک سو؛ و افزایش قیمت زمین از سوی دیگر، روی آورد انسان به ارتفاع در بسیاری از شهرهای پرجمعیت جهان به امری اجتناب ناپذیر مبد ل گشته است. از این رو بشر همواره به دنبال یافتن راهکارهایی برای کاهش اثرات منفی زندگی در ارتفاع بر سلامت فردی و اجتماعی خویش بوده است. از مهم ترین عواملی که می توانند در کاهش این اثرات نقشی اساسی ایفا کنند ، فضاهای باز و جمعی مجموعه های بلند مرتبه هستند. فضاهای جمعی یک مجتمع مسکونی بلند مرتبه، اگر از طراحی مناسب برای تجمع ساکنین برخوردار باشد ، می تواند به عرصه هایی برای برای تعامل و تبادل نظرساکنین مبدل گردد. این فضاها را می توان به نوعی در امتداد فضاها و عرصه های زند گی خصوصی افراد دانست که وجود آنها در یک مجتمع مسکونی حیاتی است. (محمدعلی کشفی،باقر حسینی و سعید نوروزیان ملکی،(1391 نیاز به دوست داشته شدن،نیاز به حمایت، نیاز به کسب امنیت و نیاز به پیوندجویی از نیازهای اساسی انسان هستتند که مالزو آن ها را در سلسله مراتب نیازهای خود قرار داده است و به اهمیت آنها در خود شکوفایی فرد تاکید کرده است. روشن است در یک سوی این نیازها فرد و درسوی دیگر آن اجتماع قرار دارد.ارضاء این نیازها در ارتباط فرد با جامعه میسر خواهد بود از طرف دیگر مسکن نیز به عنوان مکانی که افراد حدود70 درصد عمر خود را در آن میگذارد ، مکانی مناسب جهت ایجاد فضایی در جهت تعامل اجتماعی افراد است. بنابراین خلق فضایی که ساکنین بتوانند با آرامش و امنیت با یکدیگر تعامل داشته باشند از اهمیت فراوانی برخوردار است.

فضای جمعی ، قلمرو ، ساختمان ،عملکرد