آب نماد فرهنگ و عنصری پویا در معماری

معماری در ارتباط مستقیم با آب است به نحوی که حضور آن در زندگی روزمره را ملموستر گرداند . توجه به آب درمعماری به دلیل تقدس خاص آن، همواره عنصر اصلی در جاینمایی و شکلدهی به فضاها بوده است. شکل به عنوان یکی از مفاهیم آب که نزدیکترین عینیت به معنی معماری را داراست به صور مختلف در محیط تجلی مییابد . در دوران اسلامی نقش آب در معماری حالت کاربردی پیدا میکند. معماران این دوره آگاهانه سعی کرند تا بر طبیعت تسلط یافته و آن را به نظم درآورند. بعد از اسلام آب را درون معماری می آورند و در قالب شکلهای هندسی در اکثر بناهای دوران اسلامی متجلی میشود و وحدت و مرکزیت پیدا میکنند . در بعضی آیات ، آب جاری نشانه حیات وزندگی ابدی میباشد که هستی ازآن زاده میشود . بنابراین جاری بودن آب در دو مکان مسجد و باغ بهترین نمونه موردی در معماری اسلامی میباشد. همچنین به تاثیرات مختلف آب به روانشناسی محیط است؛روانشناسی محیط مطالعه پیچیده بین مردم و محیط است.علم روانشناسی محیط چارچوبی از نقطه نظرات تحقیقات و فرضیات را فراهم می آورد که می تواند به ما در درک بهتری از روابط متقابل انسان و محیط اطراف کمک می کند. با توجه به نوشتار و نمونه موضوع روش تحقیق مورد استفاده تحلیلی-توصیفی میباشد و از ابزار کتابخانه ای و اسناد و مطالعات پیوسته استفاده گردیده است . با توجه به یافته های نگارشی آب به دلیل تقدس فرهنگی در سرزمین ایران نشانی از آبادانی،متبرک بودن در میان افکار مردم مقدس بودن در میان فرهنگ عامه سرزمین و از همه مهمتر یک عنصر با ارز در دین مبین اسلام تبدیل گشته است که در معماری به عنوان مولفه اصلی معمار ایرانی استفاده گردیده و این روند باید امتدادیابد.

Keywords:

آب , فرهنگ معماری , روانشناسی محیط , معماری , معماری ایرانی