نقش دهکده های گردشگری در حفظ و توسعه پتانسیل های محیط های درمانی ایران با تاکید بر بوم گرایی

گردشگری را می توان از جمله صنایع موثر در پیشرفت و توسعه اقتصادی دانست که سبب حفظ و بهره برداری از منابع موجود در هر کشور می شود. با توجه به اهمیت این صنعت در جوامع مختلف، در حال حاضر انواع متفاوتی از گردشگری ایجاد شده است که از جمله آنها میتوان به گردشگری سلامت اشاره داشت. گردشگری سلامت نیز دارای انوع متفاوت گردشگری پزشکی، گردشگری تندرستی و گردشگری درمانی است که درمیان انواع ذکر شده، گردشگری درمانی از طبیعت و پتانسیل های درمانگر محیطی برای جذب گردشگران استفاده می نماید. کشور ایران با توجه به موقعیت و ویژگی های محیطی خود دارای پتانسیلهای گردشگری درمانی متعددی است که به منظور توسعه و حفظ این پتانسیل ها نیاز به سازماندهی موثری در صنعت گردشگری درمانی دارد که از جمله اقدامات لازم برای این مهم ایجاد عوامل تواناسازی مانند دهکده های گردشگری درمانی می باشد. لذا با توجه به اهمیت گردشگری درمانی، مقاله حاضر با استفاده از روش کتابخانهای به بررسی نقش دهکده های گردشگری در حفظ و توسعه پتانسیل محیط های درمانی با تاکید بر بوم گرایی می پردازد و در نتیجه تحقیقات خود بیان می دارد که با توجه به ماهیت گردشگری درمانی که به بهرهبرداری از طبیعت می پردازد، در راستای حفظ و توسعه پتانسیل های درمانگر محیط، نیاز به سازماندهی در این مناطق وجود دارد و از جمله اقدامات مورد نیاز برای سازماندهی این مناطق ایجاد دهکده های گردشگری درمانی است که به منظور به حداقل رساندن دخالت در محیطهای درمانگر و آسیب به طبیعت، در نتیجه ساخت دهکده های گردشگری، می بایست از بومی گرایی در ساخت این مکان ها استفاده نمود به گونهای که این مکانها خود به عنوان جزیی از طبیعت شناخته شوند.

Keywords:

گردشگری سلامت , گردشگری درمانی , دهکده های گردشگری درمانی , , بوم گرایی