بررسی رویکرد معماری بیونیک در طراحی سازه

بیونیک، علم مطالعه مدلهای طبیعت و الهامگیری از این طرحها و فرآیندها برای رفع مشکلات انسانی است. به تعریفی دیگر، بیونیک علمی است که به الهامیابی فنی از ساختمانها، رفتارها و ارتباطات گوناگون علم جانداران میپردازد و در لغت به معنی زیستار شناختی یا بکارگیری اندامهای ساختگی طبیعی آمده است. بیونیک به معماران نیز کمک بسزایی میکند. آنچه که امروز معماری بیونیک خوانده میشود، ماحصل تلاش معمارانی است که با نگرشی جدید به معماری و سازه در قالبهای طبیعی سعی در برطرف نمودن نقصها و خطاهای انسانی در امر ساخت و ساز و ابداع راه حلهای مبتکرانه برای حل مسایل و مشکلات طراحی است. این نوع نگرش در نهایت منجر به هماهنگی میان طبیعت و معماری میشود. معماری بیونیک یکی از روشهای طراحی است که با ایجاد امکان همکاری چند جانبه بین متخصصان ساختمان و برنامه نویسان، نوآوری و طراحی همزمان معماری و سازه را فراهم میآورد. این معماری بهترین پاسخ برای طراحی فضاهایی است که در آن نوآوری در زمینه های معماری، محیط و تکنولوژی مورد توجه باشد. بیونیک سازهای یک روش مطمین برای اصلاح کارآمدی سازهای را پیشنهاد میکند که برای ذخیره منابع و توسعه پایداری بسیار سودمند میباشد. در واقع، راهحلهای ساختاری الهام گرفته شده از طبیعت به طور موفقیت آمیزی میتواند به ساخت و ساز فنی برای بدست آوردن حداکثر کارآمدی ساختاری و با حداقل انرژی انتقال داده شوند. بنابراین با تقلید اصول ساختاری بیولوژیکی، طراحی بیونیک سازهای یک راه حل جدید برای امروزی کردن مفاهیم طراحی سنتی و بدستآوردن حداکثر کارآمدی سازهای پیشنهاد میکند . کاربرد طراحی بیونیک سازهای هنوز به صورت یک سیستم از تیوریها و روشهای استاندارد در نیامده است. بنابراین یک روش سیستماتیک برای طراحی سازه های سبک ضروری میباشد. در این مقاله به شرح روش شناسی بیونیک سازهای توسعه داده شده توسط دو گروه از پژوهشگران میپردازیم و در نهایت، تحلیل خود را در ارتباط با این روش شناسیها بیان میکنیم.

Keywords:

بیونیک , رویکرد معماری بیونیک , سازه , طبیعت