پیمان کرمی - دانشجوی کارشناسی ارشددانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
سپهر مالکی - دانشجوی کارشناسی ارشددانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
حسن ذوالفقارزاده - دانشیارگروه معماری دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

در اغلب منابع و متون مرتبط با معماری ایرانی اسلامی، خودبسندگی بعنوان اصلی معرفی می شود که بر طبق آن، تمام مصالح مورد نیاز در ساخت بنا، از منابع بومی تامین می شود و به تعریف دیگر، نوعی معماری بوم آورد است. در این مقاله سعی بر بررسی صحت این نوع تعریف از معماری خودبسنده خواهد بود. به بیان دیگر بررسی خواهد شد که آیا تنها موضوع مورد اهمیت در این اصل معماری، مصالح است آیا پارامتر ها و موضوعات دیگری نیز در این نوع معماری مورد توجه قرار گرفته اند ابتدا با ارایه تعریف واژگان محوری، به جستجوی مفاهیم نهفته در واژگان پرداخته و سپس از طریق تبیین شباهت ها و تفاوت ها میان خودبسندگی و اقلیم گرایی، این دو مفهوم را از یکدیگر جدا می سازیم. در ادامه از طریق بررسی نمونه هایی از بناهای معماری کهن ایران، که بعنوان بناهای خودبسنده شناخته میشوند، تبیین خواهد شد که علاوه بر استفاده از مصالح بوم آورد چه ویژگی های دیگری در این بناها، بازتاب دهنده مفهوم خودبسندگی است. سپس بر اساس تعریف های ارایه شده در مورد خودبسندگی، اقلیم گرایی، شباهت ها و تفاوت های آنها به بررسی ارتباط آن با معماری پایدار می پردازیم.

خودبسندگی، ، اقلیم گرایی، معماری پایدار